Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Τα μάτια σου, το φως μου.

Δυο λεπτά δως μου, μην κλείσεις το φως ακόμη.
Τα ξέρω. Όλα τα ξέρω. Μη λυπάσαι
 Όλοι μας κουβαλάμε τις ντροπές μας.
Και τις κρύβουμε.
Μη νοιάζεσαι για μένα. Εγώ ξέρω. Σε ξέρω.
Τα μοιραστήκαμε τα σκοτάδια, θυμάσαι;
Τα ελαφρύναμε τα λάθη.
Με σάλιο, κορμί και χείλη σβήσαμε το φόβο.
Μη θυμώνεις. Αφού ξέρω. Και εσύ ξέρεις.
Ίσως γι'αυτό κάνεις τόσο θόρυβο. Μπας και σε ακούσω!
Μη γελιέσαι με τις φωτογραφίες. Χαρτιά είναι.
Με οσμή έρωτα και χρώμα παλιακό.
Μη μένεις σε αυτό που βλέπεις.
Σε αυτό που νιώθεις κρατώντας τες μονάχα.
Άσε τους περαστικούς να φωνάζουν και να πανηγυρίζουν.
Εμείς ξέρουμε. Τα μάτια γνωρίζουν. Το σώμα θυμάται.
Μου ανήκεις.
Τα χέρια αισθάνονται. Ο νους υποφέρει.
Σου ανήκω.
Τώρα κλείσε το φως κι αγκάλιασε την.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Oι ιστορίες μου

”Μη γράψεις άλλες λυπημένες ιστορίες”, μου είπες.
Κι εγώ χαμογέλασα αμήχανα, σκεπτόμενη το που θα ξόδευα πια
την πίκρα μου.
Κι αν δεν την πότιζα στις λέξεις; Αν δεν την στρίμωχνα σε άσπρες κόλλες;
Αν δεν την κυλούσα σε δεκάδες αποσιωπητικά; Τι θα την έκανα;
Η λύπη μου είναι η δύναμή μου. Είναι το αντιστάθμισμα σε τόσα
αναγκαία χαμόγελα ημερησίως. Στην τόση καταναγκαστική χαρά των ημερών.
Και μόνο εδώ μου επιτρέπεται να λέω την αλήθεια. Μόνο εδώ μπορώ να μεταμφιέσω τα πάντα μου και να δεις το τίποτα. Μόνο σε αυτές τις ιστορίες, τις δικές μου, είμαι ελεύθερη.
Ελεύθερη να αδειάσω τα σκοτάδια μου.
Όλα τα μέρη που δεν πάτησα, όλοι οι άνθρωποι που δεν μίλησα,
όλα τα λόγια που δεν ξεστόμισα, όλες οι χαρές που δεν διάλεξα,
όλες οι αποφάσεις που ξέχασα, όλα τα όνειρα που έθαψα.
Αυτές είναι οι ιστορίες μου.
Οι λυπημένες ιστορίες μου.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2015

Ο έρωτας

Μη ρωτάς εμένα για έρωτα γιατί εγω άλλα πράγματα θα σου πω, δυσνοητα ίσως και αφταστα.
Μακριά από μενα τα κλισέ και τα παραμύθια.
Αν θες να μιλήσεις μαζι μου για έρωτα θα πρέπει να ξεχασεις τις θεωρίες , τα τετριμμένα και τα στερεότυπα.
Αν θες να μιλήσεις μαζί μου για ερωτα θα πρέπει να απαρνηθεις το απόλυτο και να γκρεμισεις τα εφηβικά σου όνειρα.
Αν θες να μιλησεις μαζι μου για ερωτα, θα πρέπει να μιλήσεις για ΤΟΝ έρωτα.
Εκείνον που ταυτιζει ανάγκες, δένει κορμιά και ξελογιαζεται απο μυρωδιές.
Εκεινον που ευέλικτα αλλάζει ρόλους και είναι παντα σε ετοιμότητα .
Που μεταμορφωνεται, εξελισσεται και ανατρέπει.
Εκεινον που συγχωρεί απο φύση,
ξερνάει τους χειρισμούς και τα τερτιπια και ορμάει στο τώρα.
Δεν κραταει ρολόι, δεν ζυγιζει όμοια και αντίθετα, δε παζαρευει συνθήκες.
Αν θες να μιλησεις μαζί μου για ερωτα, θα μιλησεις για τις στιγμές που σε κυκλωνει , που σε ξεγυμνωνει, μα πάντα- τ'ακους; -σε γιατρεύει.
Σε λυτρώνει, σε ανυψώνει, σε χρίζει αθάνατο.
Ασε τους φτωχούς, τους αδαείς να υμνουν τον πονο, τη βια, την μετριότητα ως παιδια του έρωτα.
Αν θες να μιλήσεις μαζι μου για έρωτα, θα πρέπει να δεις πως το μαχαίρι το κρατάς μονάχος σου.
Δεν φταίει ο καθρέφτης που στο αποκαλυπτει.
Ο Έρωτας, οπως εγω τον ξέρω, είναι ο θεός στα χέρια σου. Είναι ασφαλεια σαν αυτη της μητρας, είναι γέλιο δυνατο σαν παιδικο, είναι λαχτάρα , νιότη και φως.
Γι αυτο μην ρωτας εμενα για έρωτα. Εγώ άλλα πράγματα θα σου πω.
Εσύ ακολουθησε το πλήθος.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Για μενα

Ενα ενα πιανω τα μέλη μου και λεω:
 " εχω χέρι, έχω ποδι, εχω στομα και μαλλια."
Είμαι εγώ , είμαι εδώ. Μονη και μετράω.
"Εχω χερι, εχω πόδι, εχω στομα και μαλλια."          
Είναι δικα μου αυτα. Δεν εισαι εδω. Δεν βρισκεσαι. Δεν υπαρχεις.
Δεν με οριζεις.
Τα χερια και τα πόδια μου μού ανήκουν.
Απο αυτά μπορω να ξεκινήσω παλι.
Να με ονομασω. Να με χτισω. Να μου δωσω υπόσταση.
Κι όταν θα περπατω, θα περπατω για μενα.
Θα τρωω, θα πλενομαι, θα κοιμάμαι για μενα.
Το στομα και τα ματια σου τα πεταξα.
Ψέμματα. Τα φυλαξα. Ψέμματα. Θα τα πετάξω.
Νυχτωσε. Για μενα.
"Εχω χερι, εχω πόδι, εχω στόμα και μαλλια."

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Tελευταίο φιλί

Εσύ; Το φαντάστηκες το τελευταίο μας φιλί;
Θα είχε σίγουρα βοριά, μα ήλιο.
Ίσα να μου χαλούσε τα μαλλιά και εσύ να ζεσταινόσουν.
Το ξέρεις άλλωστε, ποτέ καμιά συνθήκη δεν μας ευνόησε!
Θα με έσφιγγες από τη μέση πάνω σου και
εγώ θα σου χάιδευα τον αυχένα.
Ίσως θα ήταν μετά από τσακωμό ,
ίσως θα ήταν από κεινα τα φιλιά γεμάτα ένταση
και θυμό.
Θα σου δάγκωνα τα χείλη και συ θα έσπρωχνες
τη γλώσσα σου βαθιά με βία.
Ίσως πάλι να ήταν από κεινα τα άχαρα.
Τα κουρασμένα, τα τυπικά.
Για ''καληνύχτα'' ίσως ή για ένα ''τα λέμε αργότερα''.
Σίγουρα όμως δεν θα ξέραμε πως είναι το τελευταίο.
Κι αυτό θα έδινε μια τραγικότητα στη στιγμή.
Μια θλίψη.
Ίσως ένας από τους δυο να το διαισθανόταν.
Ο πιο ένοχος. Αυτός που θα σκεφτόταν τη μεγάλη έξοδο.
Ίσως πάλι να ήταν από εκείνα τα γλυκά, τα ξαφνικά, τα ενθουσιώδη!
(Αυτό θα ήταν ιδανικό!)
Ξέρεις, από κεινα που διακόπτουν τις συζητήσεις μας και
εμπνέονται από μια κίνηση, ένα χαμόγελο, μια ατάκα, μια γκριμάτσα.
Σίγουρα όμως θα ήταν δικό μας, ολόδικό μας.
Θα μύριζε λαχτάρα κι αντίο.


Εσύ; Το φαντάστηκες το τελευταίο μας φιλί;

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Δεν είναι.

Δεν είναι το ''αγάπη μου'', το ''έρωτά μου'', που σκόπιμα μου στερούσες
για να με συνετίσεις.
Δεν είναι τα άδεια χέρια σου που βολεύονταν στον ύπνο
μόνο μακριά μου,
δεν είναι καν ο συνεχής εξαντλητικός πόλεμος λέξεων.
Ούτε η αιώνια μάχη  υπέρ των εντυπώσεων για καθετί.
Βλέπεις, εγώ έμαθα πως οι εραστές δεν ανταγωνίζονται,
ούτε μάχονται για τη θέση του νικητή.
Δεν υπάρχει ''καλύτερος'' , ούτε πιο επαρκής.
Οι εραστές αγωνίζονται μόνο για το ''μαζί'',
για να κάνουν το δημιούργημά τους αιώνιο.
Μα μάχονται μαζί, πλάι πλάι, όχι απέναντι.
Όχι , λοιπόν,δεν ήταν ούτε οι τιμωρητικές σιωπές σου,
ούτε η έλλειψη χαράς σου.
Ήταν η λαχτάρα σου για μένα που κράτησε λίγο.
Μα τόσο λίγο.

Πατέρα

Πατέρα...
Τα χρόνια της φθοράς πέρασαν, οι νύχτες δακρύων δόθηκαν
στον αόριστο.
Τα κατάφερα. Έζησα χωρίς εσένα. Μεγάλωσα με τη συντροφιά σου.
Τα παιχνίδια μου ψιθυρίζουν φυλαγμένα κάτω από την ωριμότητά μου.
Έκλεψαν τη μυρωδιά του σπιτιού σου.
Πατέρα...
Μην κλαις. Παραπλάνησα τις ευθύνες. Δεν κινδυνεύεις.
Έκρυψα τα παράπονα και μεταμόρφωσα τις ανάγκες
σε άρματα χρυσά, άπιαστα.
Ξέφυγα από τους εφιάλτες. Έπαψα να κοιμάμαι.
Η απόσταση σε έχρισε αθάνατο.
Να χαίρεσαι.
Αγνοώ τις λεπτομέρειες.
Πώς ξυπνάς; Τι φοράς; Με τι γελάς;
Πατέρα...
Μου απένειμες τη χρυσή μετριότητα. Θύμωσα. Δεν τη δέχτηκα.
Πολέμησα εναντίον της.
Μα μόλις της χάιδεψα το χέρι, την ξεπέρασα, τη νίκησα!
Πατέρα...
Η απουσία σου χάραξε τη μορφή σου στο στήθος μου.
Σε κουβαλώ.
Σε κάθε μου ανάσα υψώνεσαι και με θωρείς.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Μοναξιά

Είναι εύκολο να φωνάζεις με καμάρι και εγωισμό πως είσαι ένας μοναχικός καβαλάρης.
Οτι '' έτσι είσαι και σε όποιον αρέσεις''. Να δηλώνεις με περηφάνια πως είσαι δύσκολος χαρακτήρας
και πολύπλοκος.
Όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό.
Το δύσκολο είναι να παλέψεις.
Να μπεις γενναία στο τερέν των σχέσεων-κάθε είδους-και να έρθεις αντιμέτωπος
με όλες τις σκληρές και αιχμηρές γωνίες σου.
Να μπεις στη διαδικασία να τις λειάνεις ώστε να είσαι πιο λειτουργικός στο καθημερινό
αλισβερίσι μιας σχέσης.
Να συγκρουστείς, να ταυτιστείς, να μπερδευτείς, να αδικήσεις και να αδικηθείς.
Αυτή είναι η πρόκληση!
Αυτός είναι ο αγώνας. Από τις κερκίδες ποτέ κανείς δεν κέρδισε.
Κι όταν μιλάω για νίκη, μιλώ μονάχα για τον εαυτό σου.
Για τις εμπειρίες και τις γνώσεις που θα αποκτήσεις.
Για την εξέλιξη που φέρνει το ''μαζί'' λόγω της αλληλεπίδρασης, κάτι που δεν θα ζήσεις
ποτέ ως δύσκολος , παρεξηγημένος , σκληρός και μόνος.
Η μοναξιά έχει ασφάλεια μα έχει και στασιμότητα. Τέλμα. Άγνοια.
Αν θες να σε μάθεις, να εξερευνήσεις κάθε σου πτυχή και όριο, τότε όρμα εκεί έξω.
Άσε τις ταμπέλες σου και στάσου απέναντι στον καθρέφτη σου: τα μάτια του άλλου!


Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Ενώ εμείς...


Ενώ εμείς μεθούσαμε με ''πάντα'' και ''ποτέ'', οι μέρες γελούσαν συνομωτικά.
Ενώ εμείς ξοδεύαμε αλόγιστα δάκρυα , εκείνα στέγνωναν
πριν φτάσουν στα πόδια.
Ενώ εμείς ματώναμε τα γόνατα από τις ικεσίες , οι πληγές έκλειναν
πριν καν σηκωθούμε όρθιοι.
Ο αέρας σκόνισε όλους τους όρκους και τις προθέσεις.
Τα λόγια ξέμειναν ορφανά.
Ο πόνος πλάγιασε με τη γαλήνη.
Ξελογιάστηκε από τη  λήθη.
Κοιταχτήκαμε βαθιά και εκβιάσαμε τις αντοχές μας.
Θυσιάσαμε τη χαρά μας.
Σφραγίσαμε με αίμα το δεσμό μας.
Και κάπου παράμερα, ο χρόνος ήδη έπιανε δουλειά.

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού

Άκουσέ με προσεκτικά! Μας βλέπει κανείς;
Πλησίασε πιο κοντά μη μας ακούσουν!
Έξω έχει ανέμους άγριους, θηρία ετοιμοπόλεμα!
Οι δρόμοι είναι σκοτεινοί και μπερδεύονται μεταξύ τους.
Είναι βέβαιο πως θα χαθούμε.
Όχι, όχι , δεν φτάνουν οι εγγυήσεις και οι προσευχές.
Χρειαζόμαστε κάτι πιο έξυπνο: το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού!
Μόλις με χάσεις , μην απελπιστείς, μην πιστέψεις καν πως το 'σκασα.
Μονάχα τρέξε στην κρυψώνα μας!
Μόλις σε χάσω, δεν θα κλάψω, δεν θα θυμώσω τάχα γιατί με ξέχασες.
Θα ξέρω!
Αρκεί να διαβάσω τα μαγικά χαρτάκια μας!
Ίσως περάσει καιρός για να βρεθούμε ξανά, ίσως μας ξεγελάσουν οι φωνές των πουλιών
ή τα ξένα ίχνη στο διάβα μας.
Μα θα έχουμε χάρτη πάντα τα μάτια, το κορμί και την καρδιά μας.
Πάντα αυτά και μόνο αυτά είναι ο δρόμος για την κρυψώνα μας!
Εκεί είναι ο θησαυρός μας!
Εκεί θα ανταμώσουμε ξανά.

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Με συγχωρείτε...

Με συγχωρείτε...Μπορείτε να με βοηθήσετε;
Έχασα το σπίτι μου.
Βγήκα για λίγο, ίσα να πάρω αέρα.
Δεν θυμάμαι να έλειψα πολύ.
Όταν γύρισα τα μάτια μου, δεν υπήρχε πια!
Χάθηκα, σας λέω!
Με συγχωρείτε... Ψάχνω το δρόμο για το σπίτι μου.
Τον θυμάμαι, ξέρω να σας τον περιγράψω, θα βοηθούσε αυτό;
Με περιμένουν, ξέρετε, δεν μπορώ να αργήσω άλλο.
Ήδη λείπω αρκετά.
Δεν κατάλαβα πως πέρασε ο χρόνος.
Εγώ για λίγο βγήκα, ίσα να ξεμουδιάσω.
Μα τώρα έχω χαθεί.
Και όλοι αυτοί οι δρόμοι μπροστά, κάπου πάνε, σίγουρα, μα όχι στο σπίτι μου.
Τον ξέρω τον δικό μου. Δεν μοιάζει με κανέναν.
Με συγχωρείτε, μήπως μπορείτε να με πάτε σπίτι μου;
Δε νιώθω καλά εδώ. Ο αέρας δυναμώνει και τα δέντρα μοιάζουν θυμωμένα.
Θα ήθελα να φύγω τώρα, παρακαλώ.
Θα ήθελα να γυρίσω σπίτι μου.
Φοβάμαι πως αν λείψω λίγο ακόμη, θα ξεχάσω να γυρίσω.
Θα χάσω για πάντα το δρόμο της επιστροφής.
Πρέπει να γυρίσω. Ξέρετε, με περιμένουν.
Έχω τα πράγματά μου εκεί, όλα όσα μου λένε ποια είμαι, όλα όσα με θυμίζουν.
Με συγχωρείτε, θα ήθελα ένα σπίτι.
Μήπως μπορείτε να μου βρείτε ένα;

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Το καλύτερο δώρο γενεθλίων

Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήταν ένα εισιτήριο.
Χωρίς ιδιαίτερο προορισμό, χωρίς εξωτικές ονομασίες,
χωρίς επιστροφή.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήταν λίγη θάλασσα σε ένα ποτήρι.
Λίγη αλμύρα με άμμο για συνοδεία.
Δυο στιγμές απόλυτης σιωπής και παύσης των πάντων.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήταν να έρθεις, να μου πιάσεις το χέρι
και να εξαφανιστούμε.
Να με κλέψεις. Από τη βουή ,την αδίστακτη καθημερινότητα, τη θλίψη.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήταν μια βαλίτσα. Μικρή, πολύ μικρή.
Ίσα να χωράει τα χρόνια μου.
Να τα αδειάσω σε ένα νησί και να αρχίσω από την αρχή.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήμουν εγώ, ξαναγεννημένη.
Χωρίς τους ζαρωμένους γλάρους στο μέτωπο.
Γεμάτη ελπίδα, όνειρα και αθώες σκέψεις.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων δεν το έχω πάρει ακόμα.
Κι αυτό είναι υπόσχεση...

Χέρι χέρι


Οι σημερινοί άνθρωποι φοβόμασε να εκτεθούμε, να ανοίξουμε την ψυχή μας σε κάποιον άλλο, γι'αυτό και οι μοναχικοί άνθρωποι όλο και πληθαίνουν.
Δεν επενδύουμε ούτε ρισκάρουμε, με το φόβο μήπως ο άλλος δεν φανεί αντάξιος των προσδοκιών μας, μήπως τελικά μας προδώσει.
Κι όταν τελικά αποφασίσουμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα και να δοκιμάσουμε, αρκεί μια ρωγμή, μια αστοχία ώστε να επιβεβαιώσουμε περίτρανα τον φόβο μας.
Πείθουμε τους εαυτούς μας πως ο άλλος ήταν τέρας, προδότης και τον καταδικάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού αποτέλεσε για εμάς την καλύτερη δικαιολογία για να γυρίσουμε ακόμη πιο άτεγκτοι στην απομόνωση μας.
Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που δεν απέκτησαν ποτέ έναν φίλο καρδιακό, έναν άνθρωπο ζωής
και όχι γιατί δεν έτυχε, μα γιατί έχουμε γαλουχηθεί να την λανθασμένη εντύπωση πως τέτοιοι άνθρωποι για να μείνουν πλάι μας πρέπει να είναι τέλειοι, τέτοιες σχέσεις για να κρατήσουν πρέπει να αγγίζουν το ιδανικό.
Κι όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Μόνο οι σχέσεις που έχουν έρθει αντιμέτωπες με εμπόδια και τα έχουν ξεπεράσει (με σημάδια, με ουλές-δεν αντιλέγω) μπορούν να διεκδικήσουν μια σημαντική θέση μέσα μας. Αυτές οι σχέσεις αποκτούν ειδικό βάρος μέσα μας.
Γιατί όλα και όλοι γύρω μας εξελίσσονται, δοκιμάζονται, αποτυγχάνουν και επιτυγχάνουν.
Το απόλυτο δεν υφίσταται. Οι ανθρώπινες σχέσεις σφυρηλατούνται μέσα από διαφωνίες, καυγάδες, λάθη και συγκρούσεις. Σφίγγουν, δυναμώνουν και εξελίσσονται.
Πόρτες που κλείνουν με το πρώτο στραβοπάτημα , δεν άνοιξαν ουσιαστικά ποτέ.
Χέρι χέρι μονάχα θα μάθουμε να αντέχουμε στους κακοτράχαλους δρόμους.
Χέρι χέρι μονάχα θα ζητήσουμε και θα δώσουμε συγχώρεση.
Χέρι χέρι θα αποδεχτούμε πως ο πόνος, τα λάθη, η πτώση και η απογοήτευση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής.
Κι όσο κι αν χτίζουμε τοίχους για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από έναν επικείμενο πόνο, τόσο θα τον βιώσουμε σε όλο του το μεγαλείο τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε πόσο μόνοι και αποκομμένοι μείναμε μέσα στο φρούριο μας.

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Με θυμάσαι;




Έχουμε γνωριστεί, δεν με θυμάσαι;
Είμαι εκείνο το χαμόγελο στην Πλάκα.
Είμαι εκείνη η πρώτη κομμένη ανάσα μπροστά στη θέα των ματιών σου.
Σε ξέρω από παλιά. Πριν συστηθούμε.
Είμαι οι λέξεις που κατάπινες από φόβο.
Τα βράδια που έχασες από εγωισμό.
Στ' αλήθεια, δεν σου θυμίζω κάτι;

Ίσως εκείνοι οι στίχοι στο βιβλίο σου;
Οι πρώτες νότες από το τραγούδι σου;
Έχουμε ξαναβρεθεί, επιμένω.
Είσαι το πρώτο δάκρυ της εφηβείας μου.
Εκείνο το αμήχανο αγκάλιασμα στο δρόμο.
Η πρώτη βουτιά χωρίς ανάσα.
Σε θυμάμαι.
Έχω ζήσει μαζί σου. Και χώρια σου.
Σ'έχω αγαπήσει και σ'έχω μισήσει στον ίδιο χρόνο,
σε ένα τικ του ρολογιού.
Κοίτα με καλά.
Κουβαλώ όσα τρέμεις και όσα συνάμα λαχταράς.
Μα και εσύ.
Φέρνεις μαζί σου όσα δεν άντεξα και έκρυψα. Μοιάζουμε.
Οι αντιθέσεις μας είναι απροκάλυπτα ταιριαστές.
Τώρα; Με θυμάσαι;






Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015

Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι!

Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι!
Εγώ θα σου δίνω εικόνες και συ θα τις κανεις λεξεις!
Εσύ θα μου πετάς φιλιά και εγώ θα υφαί
νω όνειρα!
Θα το κάνουμε σαν τότε,  θυμάσαι;
Μόνο σώμα και καρδιά!
Απαγορεύεται η σκέψη! Όποιος κρυφοκοιτάξει τη λογική, χάνει!
Έλα να παίξουμε το παιχνίδι μας!
Εγώ θα κρύβω έρωτα και συ θα με μαρτυράς!
Εσύ θα γράφεις τους κανόνες και γω θα σκαρφίζομαι εξαιρέσεις!
Να το κάνουμε όπως τότε. ..
Θυμάσαι;
Και στο τέλος...
ο νικητής ξαναγαπάει!

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Σε φαντάστηκα...

Σε φαντάστηκα...
Ένα κρύο απόγευμα, δίπλα στη βεράντα, σε είδα να ανεβαίνεις τον δρόμο μου.
Ήσουν όμορφος. Πολύ όμορφος. Χαμογελούσες! Με έπιασες να σε κρυφοκοιτάζω και
μου' κλεισες το μάτι.
Αμέσως κατέβασα τα μάτια και κρύφτηκα. Πόσο παιδική αντίδραση!
Ανέβηκες τα σκαλιά και εγώ σε περίμενα πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα.
Το άρωμα σου μπήκε πρώτο, η πόρτα άνοιξε διάπλατα.
Σε φαντάστηκα...
Με άρπαξες και με αγκάλιασες τόσο σφιχτά που για μια στιγμή έχασα την ανάσα μου.
''Από τη λαχτάρα μου'' είπες και με φίλησες.
Η καρδιά μου χτυπούσε ακανόνιστα, τα πόδια μου έτρεμαν. Μα στάθηκα εκεί, γενναία , μπροστά σου και αφέθηκα στο βλέμμα σου.
'' Έλειψες πολύ'' είπα και γέμισα δάκρυα.
Με σήκωσες στα χέρια σου, με πήγες στο δωμάτιο και με ακούμπησες απαλά στα σεντόνια.
Μου έκανες έρωτα σαν πρώτη φορά. Σαν όλες τις πρώτες φορές όλων μαζί των ερωτευμένων.
Έχασα το χρόνο, το παρόν, το αύριο.
Όλο το νόημα της ύπαρξης μου χώρεσε στη στιγμή που με νόθευες με αγάπη. Αγάπη, σάλιο, ιδρώτα και πόθο.
Σε φαντάστηκα...
Ξάπλωσες πλάι μου και με χάιδευες μέχρι να αποκοιμηθώ.
Κρατούσα επίμονα τα μάτια μου ανοιχτά, μην σε χάσω.
'' Θα είμαι εδώ '' είπες. '' Αφέσου''.
'' Δεν σε πιστεύω. Μόλις κοιμηθώ θα φύγεις.'' απάντησα και σε έσφιξα πάνω μου.
Εσύ γέλασες, με αγκάλιασες και ακούμπησες την ανάσα σου δίπλα στ'αυτί μου, όπως ξέρεις πως μου αρέσει. Όπως πάντα ήξερες πως με ησυχάζει.
'' Δεν υπάρχεις. Δεν υπήρξες. Δεν θα υπάρξεις. Όλο φεύγεις. Και εγώ πονάω για κάτι που δεν έχω. Που δεν είχα. Που δεν θα έχω.'' είπα και αφέθηκα.
Σε φαντάστηκα...
Όλα εκείνα τα πρωινά και συνάμα όλα εκείνα τα βράδια. Ξέρεις ποια.
Σε φαντάστηκα πάντα να φεύγεις.
Θέλω μια παραμονή. Θα μου χαρίσεις μία;

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Έρωτας

Θα φτιάξω ποίημα για να σου φανερωθώ.
Παραμύθι ίσως, για να σου μοιάζει.
Θα βάλω τις καλές μου λέξεις, τα πιο επίσημα μου σχήματα και
θα σταθώ μπροστά σου γενναία.
Τίτλος: Έρωτας.
Έρωτας με τρομακτικά κεφαλαία.
Με έναν κεραυνό για τόνο.
Έρωτας. Πρώτος, ανέγγιχτος, παθιασμένος και παράλογος.
Από κείνους τους ξεχασμένους, τους επικίνδυνους, τους πλεονέκτες.
Έρωτας. Εγωιστικός και θρασύς.
Διήγημα θα τον κάνω.
Αδύνατον να τον ξεστομίσω, θα με πνίξει.
Συλλαβές θα τον κάνω.

Για σένα. Μόνο για σένα.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Φιλί

Και ήταν εκείνο το φιλί.. Εκείνο το μικρό ,σχεδόν ανεπαίσθητο άγγιγμα των χειλιών μας, που με παρέσυρε.
Ούτε χάδια, ούτε χέρια αδιάκριτα, ούτε ένστικτα.
Μονάχα χείλη. Απαλά και μαγεμένα.
Λίγα δευτερόλεπτα ενός βιαστικού χρόνου και ήταν σα να ' ζησα μαζί σου χρόνια ατέλειωτα.
Με φίλησες κι έτσι με πήρες από το χέρι και με γύρισες στον κόσμο των ερώτων.
Δεν χρειάζονταν πια λέξεις, ουτε εχέγγυα.
Η ολοκλήρωση είχε επέλθει δίχως κορμιά να μάχονται.
Η γευση των χειλιών σου , το εισιτήριο μου.

Εσύ μου το 'μαθες.. Πως ο έρωτας μαθαίνεται στο φιλί. Μονάχα εκεί..

Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

'Ελα σήμερα από το σπίτι

Έλα σήμερα από το σπίτι να πιούμε καφέ.
Θα καθήσουμε στον κήπο.
Έλα να μιλήσουμε μόνο για όσα μας πονούν,
για όσα βαραίνουν τον αυχένα μας.
Κι ας καταλήξουμε πως υπεύθυνη είναι μόνο η υγρασία.
Θα σε περιποιηθώ.
Μπόλικη ζάχαρη, πολύ γάλα και μια κουταλιά καφέ,
να ξεγελάς τη γλύκα.
Έλα σήμερα από το σπίτι. Θα στρώσω στον κήπο.
Έφτιαξαν οι μέρες.
Ο ήλιος θα μας ζεσταίνει όσο εμείς θα ξεσκεπάζουμε
τα ανείπωτα.
Ας αφήσουμε πια τα βράδια στην ησυχία τους.
Πόση απελπισία να σηκώσουν;
Πόσες στιγμές αδυναμίας να δικαιολογήσουν;
Θα είναι μέρα, μην φοβάσαι.
Έλα να μετρήσουμε την αγάπη μας πάλι
με μέτρο τον ουρανό.
Να γελάσουμε τόσο δυνατά που να ντραπούμε.
Έλα σου λέω.
Θα μείνουμε στον κήπο.
Αρκετά μας πλάκωσε αυτό το σπίτι.
Έλα να μιλήσουμε μόνο για όσα μας ανακουφίζουν,
για όσα κάνουν το κορμί μας να ξεδιψά.
Κι ας καταλήξουμε πως υπεύθυνη είναι μόνο η κοινωνία.
Μα κάπου ανάμεσα σε όλα, πες μου, πως δεν είμαι μόνο εγώ
που μαζεύω λαβωμένους εαυτούς,
πως δεν είμαι μόνο εγώ που κρατάω απόθεμα ανάσες για τις δαιμονισμένες ώρες.
Πως δεν είμαι μόνο εγώ που ξοδεύω μερόνυχτα άσκοπα.
Κάπου ανάμεσα στα ανόητα και στα ελαφριά, πες μου,
πως κάπου κάπου κλαις για μένα.
Πως θρηνείς βαθιά για το χαμό μας.
Με κλάμα βαρύ κι απαρηγόρητο.
Και μη νοιαστείς.
Την περηφάνια σου δε θα στην κλέψω.
Τον εγωισμό σου δεν θα τον αγγίξω.
Τη μοναξιά μου θα αλαφρώσω και το δίκιο μου
θα παρηγορήσω.
Μόνο, πες μου, πως κάπου κάπου, κλαις για μένα.

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Αγαπημένε...


Αγαπημένε,
αυτό το χαρτί περιέχει κρύο, βροχή και υγρασία.
Είναι όμως για σένα.
Ξέρεις, δεν μαγειρεύω πια. Έπαψα να φτιάχνω και γλυκά.
Τρώω τα έτοιμα και πρόχειρα.
Άφησα τα μαλλιά μου να μακρύνουν, να κρύβουν τα μάτια και το λαιμό, να μην κρυώνουν.
Οι μυρωδιές σου μπήκαν σε κουτιά χρωματιστά, ψηλά , σε ράφι που πατώ στις μύτες
για να φτάσω.
Οι φωτογραφίες σου ακόμα μου γελούν. Τα τραγούδια σου με συντροφεύουν.
Πάει καιρός που λείπω από το σπίτι.
Η αγκαλιά σου, βλέπεις, το μόνο μέσο για να γυρίσω.
Δεν ξέρω τι λείπει περισσότερο.
Εσύ ή οι συνήθειές μας;
Αρρωσταίνω συχνά πια.
Γέμισε το τραπέζι αντιβίωση.
Το σώμα θυμάται. Κι αντιδρά.
Αγαπημένε,
αυτό το χαρτί περιέχει δάκρυ, πόνο και μοναξιά.
Μακρύς ο δρόμος μπροστά.
Κι ας ξέρω πως είναι ο μοναδικός που έχω,
σαν άλλος Ορφέας γυρίζω κάθε τόσο να σου κλέψω
ένα βλέμμα.
Και χάνομαι ξανά.
Τι αντέχεις;
Να με θυμάσαι ή να με ξεχνάς;
Αγαπημένε,
να ντύνεσαι καλά, είναι βαρύς ο φετινός χειμώνας.
Και κείνο το κασκόλ που σου χάρισα,
αν σε πνίγει, βγάλτο.


Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Μάτια έρωτα

Είδες ποτέ σου μάτια έρωτα;
Μάτια θαλασσινά, με φωτιές για βλέφαρα.
Γι' αυτά τα μάτια σου μιλώ.
Γύρω τους σκέψεις-βράχια, βαρίδια ξένα
μα φορεμένα καταλλήλως.
Να τα λυπάσαι.
Τέτοια ομορφιά φυλακισμένη μέσα σε εγκλήματα άλλων.
Να τους θυμώνεις.
Που κοιτούν χωρίς να βλέπουν.
Που αιχμαλωτίζουν με παγίδες σαθρές.
Φίλησες ποτέ σου μάτια έρωτα;
Μάτια ουράνια, με βαθύ σκοτάδι για κόρη.
Γι' αυτά τα μάτια σου μιλώ.
Πάνω τους δέκα ζωές, δανεικές, διπλανές,
να τις ισιώσει.
Να τα τρομάζεις.
Που καθρεφτίζεις ο,τι έθαψαν,
που δεν σε ξεγέλασαν.
Αγάπησες ποτέ σου μάτια έρωτα;
Δεν ξέρεις τι χάνεις.


Κόκκινο

Εκείνο το βράδυ πρέπει να 'ταν. Δεν θυμάμαι.
Πάνε πολλοί χειμώνες από τότε.
Άφησα αργά τα όπλα μου στο πάτωμα και
σκούπισα τα χέρια μου.
Σε άφησα να με κοιτάς έκπληκτος,
με τις γροθιές σου ακόμα σφιχτές γύρω
από τα δικά σου όπλα.
'' Δεν μπορεί να τα παρατάς! '' φώναξες.
'' Ένας καλός πολεμιστής ξέρει πότε πρέπει να κάνει ανακωχή''
,σου είπα.
Και εσύ δεν ήσουν. Αιμοδιψής και πολεμοχαρής από πάντα.
Εκείνη τη νύχτα, έκανα παύση. Τα χέρια μου κατέβηκαν και το σώμα μου
ελαφρώς χαλάρωσε.
Με φόβο κι αγωνία περίμενα την δική σου απάντηση.
Και τότε... Μου χαμογέλασες!
Δεν έβλεπα πια καμία μάχη, το χαμόγελο σου φώτισε τα πάντα.
Και έτσι παραδόθηκα.
Τρια δευτερόλεπτα. Τρία. Τόσο κράτησε.
Και μετά μπαμ.
Τώρα το γέλιο σου ήταν σαρκαστικό, τρανταχτό και μοχθηρό.
Κόκκινο ξεχύθηκε παντού. Στο δέρμα μου, στα ρούχα μου, στο πάτωμα,
στους τοίχους. Κόκκινο έντονο, παρανοϊκό, σκληρό.
Κόκκινο σαν δηλητήριο, να τρέξει, να φύγει από μέσα μου, να χαθεί.
Όλος μου ο έρωτας κόκκινο έγινε και βγήκε από μεσα μου σαν χτικιό.
Με είχες σκοτώσει. Ύπουλα, ανέντιμα.
'' Ξέρεις κάτι; Χάρισμά σου. Και οι μάχες και ο πόλεμος.

Εγώ τελείωσα.''

Σάββατο 4 Απριλίου 2015

Καλή τύχη


Πόνος. Βαθύς και κοφτερός. Διαπεραστικός.
Πάγωμα και τρόμος.
Από αυτόν τον ύπουλο, που σε αδειάζει.
Τα μάτια μου μες στα δικά σου,
ζωή σε επανάληψη.
Βαλίτσες και κούτες.
Δε στο 'πα ποτέ μα τις μισώ τις κούτες.
Δεν είναι που φέρουν το χρώμα του θανάτου,
ούτε που σκορπούν μυρωδιά ασφυξίας.
Είναι που κουβαλούν στιγμές σαν στοιβαγμένες κονσέρβες.
Είναι που τις μικραίνουν, τις αδικούν.
Δε μένω πίσω. Μαζί με παίρνεις.
Να κλέψω λίγη από τη χρυσόσκονη που φοβήθηκα.
Κι αν ευχήθηκα να δειλιάσεις, συγχώρα με.
Αδίστακτοι εγωισμοί.
Πέτα και γέμισε. Μέχρι πάνω.
Έχω ακούσει πως η ασφυξία έχει κι άλλη πλευρά.
Ψάξε να τη βρεις, να μου την περιγράψεις.
Να μη σου φτάνει ο χώρος σου να βάλεις τη χαρά.
Αυτό σου εύχομαι.
Και κάτι ακόμα.
Αν ανακαλύψεις το περίεργο παιχνίδι που έμπλεξε τις ζωές μας
τόσο όμοια , μη μου το πεις.
Κλείσε μου το μάτι και χαμογέλα μου.
Θα καταλάβω.
Γέλα με τους θεατρινισμούς μου και προχώρα!
Η αρχή σου, αρχή όλων.
Θα' μαι εδώ για κάθε σου ώρα παραίτησης, φόβου, μοναξιάς
μα και ευτυχίας.
Θα περιμένω τη στιγμή που οι δυο μας πάλι θα γελάμε κλαίγοντας,
θα τρώμε αγάπη και θα μετράμε τις βλακείες μας.
Σ'αγαπώ. Καλή τύχη...


Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Καθρέφτης

Κάτι ακούγεται απόψε έξω από την πόρτα.
Σαν κλάμα , σαν κραυγή, δεν ξεχωρίζω.
Βήμα δεν κάνω. Δεν έχω χώρο για άλλα δράματα.
Κάποιος άλλος θα βρεθεί να νοιαστεί.
Μα αυτός ο οδυρμός οικείος μου ακούγεται.
Γδαρμένος, οξύς, σκληρός ήχος.
Ο χειμώνας φταίει. Προσθέτει βάρος.
Άντε να κλείσεις μάτι τώρα.
Δυο βήματα απόσταση απ'την απελπισία.
Κι όλο δυναμώνει.
Ως εδώ.
Ανοίγω την πόρτα με θυμό, έτοιμη να αποτελείωσω τον θρήνο.
Ένα παιδί.
Σε σώμα μεγάλου. Μα παιδί, στ'αλήθεια!
Δεν λυγίζω. Τις ξέρω καλά αυτές τις παγίδες.
Εμένα δε με συγκινείς μ'αυτά! Να φύγεις!
Μα δεν με κοιτά. Βλέμμα δε μου χαρίζει.
Μόνο κάθεται έξω από την πόρτα μου και κλαίει.
Κάνω να το αγγίξω μα τρομάζει και μαζεύεται.
Τι μίζερο πλάσμα, σκέφτομαι!
Λερώνει το πάτωμα με φόβο και πανικό.
Να φύγεις! Δεν σε ξέρω. Τι ζητάς εδώ;
Διστακτικά, βγάζει από την τσέπη κάτι και μου το δίνει.
Ένας καθρέφτης!
Δεν προλαβαίνω να αναρωτηθώ. Έχει εξαφανιστεί.
Στη θέση του τώρα είναι μόνο ο καθρέφτης.


Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Θυμάσαι κοριτσάκι;

Απόψε σηκώνει σκόνη.
Σκόνη από ματωμένες μνήμες.
Θυμάσαι κοριτσάκι;
Ποιος σου' πε να παίξεις με τα χώματα πάλι;
Ποιος σου' πε να λερώσεις τα καλά σου ρούχα
πάνω στον ενθουσιασμό του παιχνιδιού;
Απόψε ο ουρανός ανοίγει.
Ρίχνει φωτιά να κάψει ο,τι φύτρωσε.
Στάχτη από εραστές και φίλους.
Θυμάσαι κοριτσάκι;
Εσύ, που έκανες τον έρωτα αφύσικο.
Μα σου' μαθε κανείς τον φυσικό;
Απόψε το δέρμα σκίζεται.
Κομμάτια από φόβο κι ελπίδα.
Θυμάσαι κοριτσάκι;
Πέτα τα όλα. Θαψ'τα. Άδειασε το χώρο σου
πάλι και άσε τη μούχλα να κάνει τη δουλειά της.
Ποιος σου' πε κοριτσάκι πως μπορείς να βγεις έξω;
Πλύνε τα καλά σου και στήσου στη βιτρίνα σου πάλι.
Τα κόκκινα δεν είναι για σένα.
Λευκό. Σαν τη ζωή που αποστείρωσες.
Θυμάσαι κοριτσάκι;


Θάνατος



Πες μου κάτι για να μην τον φοβάμαι,να τον παίρνω αψήφιστα.
Πες μου πως κάποιος παράδεισος υπάρχει, πως κάτι σε περιμένει.
Πες μου κάτι να τον κάνω φίλο μου, να τον δεχτώ.
Πρέπει κάτι να μου δώσει. Δεν μπορεί να παίρνει μόνο.
Σε παρακαλώ. Πες μου κάτι.
Πώς δυο χούφτες χώμα μπορούν να σε σβήσουν για πάντα;
Πώς μπορεί μια στιγμή να κλέψει όσα, χρόνια ολόκληρα, χτίζεις;
Μια ισορροπία δως μου, μια παρηγοριά.
Ας είναι ψέμα.
Φτιάξε ένα παραμύθι να το πουλήσουμε στους πονεμένους, στους φοβισμένους,
στους εναπομείναντες.
Πώς να σε γυρεύουν τα μάτια μου στον ουρανό αφού σε κρύψανε στη γη;
Σε θέλω κάπου ολόκληρο. Ψυχή και σώμα.
Πού πας; Με βλέπεις; Υπάρχεις; Πώς;
Πες μου κάτι. Σε παρακαλώ.
Πες μου κάτι να τον ξορκίσω, να μην με διαλύει η παρουσία του.
Να λέω το όνομά του και να γελάω, να τον αδειάσω.
Να του αρπάξω τον Τρόμο που κουβαλάει μαζί του.
Να γίνει μικρός και αδύναμος.
Νας μας αφήσει ήσυχους στις απλές ζωές μας.
Πες μου κάτι να τον τσακίσω μέσα μου.
Να τον νικήσω.

Κι ας κρατήσουμε κρυφό πως στο τέλος ,ο μόνος νικητής είναι αυτός.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Η στιγμή μας

Δεν με πιστεύεις. Με κοιτάς μες στα μάτια αλλά ακόμα δεν με βλέπεις.
Με ακουμπάς αλλά δεν με αγγίζεις. Όχι ακόμα.
Αφήνω το φόβο μου να πλημμυρίσει το δωμάτιο και μένω γυμνή.
Γυμνή απέναντι σου, γυμνή απέναντι στο φόβο.
Έλα να αλλάξουμε θέσεις. Δάνεισε μου το αγέρωχο πνεύμα σου.
Για λίγο.Να προλάβω να σε κατακτήσω μόνο.
Δεν σε πιστεύω. Με κερνάς αλήθειες και μετράω ψέμματα.
Μου κάνεις χώρο αλλά δεν στέκομαι. Όχι ακόμα.
Κι αν τώρα είναι η στιγμή μας αρκεί να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια.
Αρκεί ένας στεναγμός και χάθηκε.
Έλα να μετρήσουμε τον έρωτα. Με τί εργαλεία;
Κι αν κλέψεις;
Έλα να κάνουμε τον έρωτα κλεψύδρα.
Σε κάθε τέλος να αρκεί ένα γύρισμα για την αρχή.
Χρόνο να αγοράσουμε! Να τον κάνουμε νύχτες ατέλειωτες , μόνο νύχτες.
Να τις αδειάσουμε από στερεότυπα και να τις γεμίσουμε λέξεις. Λέξεις και χάδια.
Να κοιταχτούμε σα να πιστεύουμε. Σαν ξένοι με γνώριμη ένταση, με κοινό αίτημα.
Κι αν τώρα είναι η στιγμή μας αρκεί να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια.

Αρκεί ένας στεναγμός και φανερώθηκε.

Εφιάλτης ήταν

Μύρισε πάλι θάνατος παντού.
Κοφτός αέρας, εκδικητικός.
Μάτια και στόματα με αίμα.
Αυτιά ξεριζωμένα, να έχουν άλλοθι.
Οι εικόνες πια δε σε τρομάζουν,
πως θα μπορούσαν άλλωστε;
Έχεις πια εκπαιδευτεί.
Κοιμάσαι ήσυχος , αφού καταδίκασαν τα γεγονότα.
Τι βάρος σου αναλογεί; Αναρωτήθηκες;
Τα χέρια σου, η φωνή σου, μέχρι που φτάνουν;
Πόσους σκέπασε η σιωπή σου;
Ανθρώπινα μέλη, σαν πλαστικά μπουκάλια
πεταμένα.
Αριθμοί κι εικόνες, εικόνες κι αριθμοί.
Δε σ'αγγίζουν.
Πως θα μπορούσαν άλλωστε;
Έχεις πια εκπαιδευτεί.
Αν νιώσεις ποτέ το στόμα σου μπουκωμένο με λάσπη,
αν ποτέ δεις να σφάζονται άνθρωποι μπροστά σου,
αν αλλοιωθεί η μορφή σου όλη από τον πόνο,
αν οι αριθμοί δεν φτάνουν για να μετρήσεις όσα έχεις χάσει,
αν τα παιδιά σου σε δυο δεύτερα γίνουν σκόνη,
τότε ξύπνα!
Γύρνα πλευρό...

Εφιάλτης ήταν.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Εσύ

Δεν με ξέρεις μα εγώ καιρό σε περιμένω.
Νύχτες και ξημερώματα σε πλάθω στο μυαλό μου
και σε φροντίζω.
Σου μαθαίνω να γελάς δυνατά χωρίς φόβο,
να αφήνεις τα δάκρυα να τρέχουν μέχρι να στεγνώσουν.
Σου μιλάω για τον κόσμο, τον άνθρωπο και τα όνειρα.
Σου δείχνω εκείνα που δεν τόλμησα εγώ ν'αγγίξω.
Τα μάτια σου μου μοιάζουν. Και τα μαλλιά σου θαρρώ.
Δεν με ξέρεις ακόμα μα εγώ έζησα για σένα.
Μονάχα η σκέψη σου αρκεί για να μ'ολοκληρώσει.
Πως να πνιγείς απ' την αγάπη;
Η δική μου ,στο υπόσχομαι ,αεράκι θα γίνει και θα σε πάει ψηλά.
Τα χέρια μου καταφύγιο και ώθηση παράλληλα.
Σε ταϊζω λατρεία, σε πλένω με ευτυχία , σε ντύνω με τόλμη.
Εσύ, αγέννητο κομμάτι από τη σάρκα μου.
Εσύ, το θαύμα που αναμένω.

Εσύ, η πατρίδα που γυρεύω.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Έρωτας;

Σάμπως ξέρω και τι είναι ο έρωτας;
Μια ζωή τον απέφευγα, τον αψηφούσα.
Ποτέ δεν τον λογάριασα.
Αμφιβάλλω ακόμη και για την υπαρξή του.
Ανταλλαγή αναγκών. Έτσι το βάφτισα.
Δεν το' χω λοιπόν να στο δωρίσω.
Κι αν το'πα ποτέ, κακιά στιγμή ήταν.
Παραπλάνηση. Ανάγκη για φόντο.
Κι ο κόμπος στο στομάχι, φόβος είναι.
Κι ο λυγμός στο λαιμό, εγωισμός.
Τον περιφρόνησα και ησύχασα.
Έζησα ήρεμα, απλά και αποστειρωμένα.
Εσύ που πλήρωσες ακριβά την απάτη αυτή, με νιώθεις.
Ο έρωτας, καλέ μου, τίποτα άλλο παρα το κλειδί για
την προσωπική σου κόλαση, είναι.
Αν είσαι καλός στις βουτιές, πέσε.

Εγώ θα μείνω στα ρηχά.

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015

Έλα να γίνουμε ευτυχισμένοι

Έλα να γίνουμε ευτυχισμένοι! Να σκάσουμε από την απόλυτη ευτυχία!
Εσύ θα μου χαμογελάς όλη μέρα και εγώ θα σε γεμίζω χάδια.
Εσύ θα με φροντίζεις και εγώ θα σ'αγαπάω.
Έλα να γίνουμε ευτυχισμένοι! Να ξεπεράσουμε κάθε ουτοπική διαφήμιση!
Εγώ θα σου τραγουδάω και εσύ θα μου κάνεις έρωτα.
Εγώ θα σου μαγειρεύω  και εσύ θα με λατρεύεις.
Να πάθουμε ασφυξία από τα γέλια, να μπουκωθούμε
αιώνιους όρκους πίστης και αφοσίωσης.
Έλα να γίνουμε ευτυχισμένοι!
Να διώξουμε μακριά όσους μας ζηλεύουν και μας χλευάζουν.
Να κάψουμε κυνικούς και είρωνες.
Εσύ θα με φιμώνεις με προστασία και εγώ θα σε αλυσοδένω με στοργή.
Εσύ θα μου απορροφάς ζωή και εγώ θα σου ξερνάω θάνατο.
Έλα να γίνουμε ευτυχισμένοι!
Κι αν δεν τα καταφέρουμε...

μπορούμε επιτέλους να αφήσουμε τα τέρατά μας ελεύθερα να αλληλοσπαραχτούν. 

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Για σένα

Για σένα που με αγαπησες για αυτο ακριβώς που ήμουν,
Για σένα που πιστεψες σε αυτο που καθρεφτιζα
Για σενα που σεβαστηκες ο, τι κουβαλουσα
Για σένα που δεν μου κλείσες το δρόμο μα μου ανοιξες κι αλλους
Για σενα που αγκαλιασες τους φόβους μου
Για σενα που ακουσες τις κρυφες μου λέξεις
Για σενα που μου χαμογελασες κι ας μην ειχες καταλάβει
Για σενα που αντεξες το πολυ μου μα και το λιγο μου
Για σενα που με αφησες ελεύθερη να σε επιλεξω
Για σενα γραφω αποψε..
Για σενα που μου φωτισες τον πιο όμορφο εαυτό μου.
Κι ακόμα τον κρατώ μεσα μου.
Μου χαρισες το πιο σπουδαίο δωρο.
Σε ευχαριστώ.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Εισπνοή- εκπνοή

Το τέρας που μου ξύπνησες θα το κοιμήσω.
Δικοί μου οι ανοιχτοί λογαριασμοί.
Εσύ μονάχα μάζεψε τα λόγια σου , ξέρεις , εκείνα τα μεγάλα,
τα ενθουσιώδη, τα προκλητικά.
Δεν ταίριαξαν, δεν άντεξαν.
Σκόνη που εξαφανίστηκε στην πρώτη βαθιά εκπνοή.
Εισπνοή- εκπνοή και ξέχασα.
Ένας ανήσυχος ύπνος, μια βαριά Δευτέρα.
Το επόμενο πρωί κενό.
Άσπροι τοίχοι και άδεια μνήμη.
Ψέμματα.
Εισπνοή-εκπνοή και πίστεψα.
Δυο μάτια και ένα άρωμα.
Μερικά τραγούδια και ένα βλέμμα στο βαγόνι.
Έχω χώρο. Μην νοιάζεσαι. Τα έκρυψα ήδη.
Εισπνοή - εκπνοή και συνέχισα.
Τράβα μια τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο σου.
Με τον τρόπο σου. Εκείνον τον ανορθόδοξο. Τον αλλιώτικο.
Όπως όλα σου.
Πλησιάζω.
Χρωστάς ένα γέλιο. Μη μου το δώσεις.
Κράτα το για μια δύσκολη ώρα.

Εισπνοή- εκπνοή και έφυγα.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Εδώ


Χέρια μπλεγμένα και χείλη υγρά.
Παλμοί που μόλις αφέθηκαν στην ησυχία τους.
Ηδονή νοθευμένη με καπνό πλανιέται στον αέρα.
Και τα μάτια μας.. Αχ , αυτά τα μάτια...
Προδότες των πιο κρυφών επιθυμιών μας,
καθρέφτης των πιο ξεδιάντροπων ευχών μας.
- Να γυρίσεις. Αν δεν βρεις καλύτερα, να γυρίσεις.

- Πως να γυρίσω μάτια μου; Αφού είμαι ήδη εδώ.

Εγώ θα σου πω

Δεν θα μου πεις εσύ για τον Φόβο.
Εγώ θα σου πω.
Δεν θα μου πεις εσύ για τόλμη.
Εγώ θα σου πω.
Εσύ που σκέπασες τα πάντα με σιωπή και συνενοχή,
δεν θα μιλήσεις.
Εσύ που ξέχασες το όνομά σου και κρύφτηκες στα εύκολα,
δεν θα μιλήσεις.
Εσύ που δεν είδες τον Τρόμο να 'ρχεται πάνω σου, μονάχα αγνάντευες
μελαγχολικά τα περασμένα,
δεν θα μιλήσεις.
Εγώ θα σου πω.
Άσε τους τίτλους και τις θεωρίες. Ξέφτισαν.
Τα μάτια μου κοίτα.
Το θάρρος μου δεν το΄χεις. Ούτε που το φαντάστηκες.
Βάφτισες τους φόβους μου, ίσα για να βολευτείς και μετά
βάλθηκες να κρίνεις.
Κανέναν δεν τρέμω. Μήτε εσένα, μήτε το άγγιγμα.
Κανένα συναίσθημα δεν τρέμω, ούτε το δικό σου.
Τον εαυτό μου μονάχα φοβήθηκα. Το πολύ του.
Δικός μου λογαριασμός αυτός.
Πάρε λοιπόν τα κλισέ σου και βάλτα πλάι σου, στον καναπέ.
Εγώ έχω χέρια άγρια και πόδια ματωμένα.
Δεν θα μου πεις εσύ για Φόβο.
Ούτε που τον μέτρησες ποτέ.
Κλειδώθηκες μέσα σου και κοίταζες ζωές, σαν παρατηρητής.
Δεν θα μου πεις εσύ για ζωή.
Εγώ έζησα εκατό.

Εγώ θα σου πω.

Από την αρχή

Κοίταξε με σαν να με γνωρίζεις ξανά. Ρώτησέ με για τη ζάχαρη στον καφέ μου.
Πείραξέ με για το ψεύδισμά μου. Παίξε πάλι με τα όριά μου.
Παρατήρησε από την αρχή το πρόσωπό μου και ξαφνιάσου με τις εκφράσεις μου.
Φίλα με με τρεμάμενα χείλη, με πάθος πρωτόγνωρο. Ψάξε ξανά την αφή των χεριών μου. Εξερεύνησε το κορμί μου σαν να το κατακτάς πρώτη φορά.
Διέγραψε με από τη μνήμη σου και ερωτεύσου με από την αρχή.
Γέμισε το ψυγείο μου με στιχάκια πονηρά. Πνίξε με με δάκρυα και λέξεις θεόρατες.
Κράτα σφιχτά το σώμα μου πλάι στο δικό σου και μέθυσε από το άρωμά μου.
Θύμωσε μου σαν και πρώτα. Φώναξε και αδίκησέ με. Ζήλεψε με παράφορα
Άσε τα μάτια σου να κοκκινήσουν από οργή και καυγάδισε μαζί μου πάλι.
Φρόντισέ με σαν το καινούριο σου κατοικίδιο. Ενθουσιάσου με καθετί δικό μου σαν να 'μαι το νέο σου παιχνίδι.
Μέτρα τις νύχτες που κοιμόμαστε μαζί και παραπονέσου για το λίγο του χρόνου. Αγάπησέ με από την αρχή. Βρες άλλους λόγους. Άλλους τρόπους.
Μόνο, να χαρείς, μη σωπαίνεις. Είμαι χορτάτη από σιωπή.
Κι αυτό το άδειο βλέμμα, το πεθαμένο, σε παρακαλώ, στρέψ'το αλλού.
Είμαι αλλεργική.

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Ανάποδο πλάσμα

Εγώ πάντα λέξεις θα σε κάνω
κι ας με μαλώνεις για το λίγο που μιλάω.
Προτιμώ να γεμίζεις εσύ τη σιωπή.
Τι κι αν μ'έμαθες πως ο θόρυβος κινεί την ιστορία;
Εγώ πάντα θα κλέβω ησυχία.
Τι κι αν σκούπισες και καθάρισες σχολαστικά;
Εγώ πάντα θα ψάχνω στις γωνιές για φαντάσματα.
Ανάποδο πλάσμα. Καλά με λες.
Μα μπούχτισα και με τα ίσια!
Ούτε μια στραβοτιμονιά δεν χρεώθηκα.
Ακόμα κι αν μ'έμαθες την ουσία της προσευχής,
κάθε φορά που συναντώ εκκλησία,

άλλον θεό γυρεύω...

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Αν...


Αν μπορούσες να αλλάξεις τ'όνομα σου,ποιο θα διάλεγες;
Αν γινόσουν αύριο πουλί, για πού θα πέταγες;
Αν είχες μόνο μια ευχή, πού θα την ξόδευες;
Όχι.
Θα παρέμενες πιστός σε όσα ήδη σου ανήκουν.
Τίποτα δεν θα άλλαζες.Για τίποτα δεν μετανιώνεις.
Ψέμματα.
Σε έχω δει να κλαις τα βράδια.
Να σηκώνεις βουνά από τους αναστεναγμούς.
Να προσεύχεσαι στο ταβάνι.
Όλα θα τα διέλυες.
Ξανά από το μηδέν θα άρχιζες.
Αν ξυπνούσες με άδεια μνήμη, προς τα πού θα έτρεχες;
Αν σου έκαιγαν τα κεκτημένα, με τί θα δημιουργούσες;
Αν μπορούσες να ζήσεις πάλι, σε τί θα πίστευες;
Ναι.
Τίποτα δεν θα άλλαζες.
Αλήθεια είπες.
Τρέμεις στην ιδέα της επιλογής, της ελεύθερης βούλησης.
Της δεύτερης ευκαιρίας.
Έχεις δίκιο.
Χρειάστηκε πολύ θάρρος για να διαλέξεις τότε.
Χρειάστηκε πολύ ψέμα για να πειστείς πως διάλεξες σωστά.
Πού κουράγια για επαναλήψεις.
Αν όμως...
Μπα, άστο.

Είναι και αυτά τα άτιμα τα βράδια..

Άμμος

Μια αγκαλιά άμμο. Αυτό θέλω μόνο.
Δυο χέρια να ξεχειλίζουν από άμμο, να με λούσουν,
να δραπετεύσω.
Να αφήσω τα πέλματά μου να βουλιάξουν μέσα της
και να παραλύσω από την απραξία.
Να τρίψω με κάθε κόκκο της το κορμί μου.
Να γλιτώσω από την ομίχλη των ανθρώπων,
να ξεβρωμίσω από τα λασπόνερα των επιτήδειων.
Λίγη άμμο μονάχα.
Τίποτα άλλο δεν θα ζητήσω.
Τη θάλασσα τη φτιάχνω και μόνη μου.
Αρκούν οι μνήμες και τα δάκρυα που κληρονόμησα.
Όσο για τα κύματα, θα φροντίσουν οι βαριές ανάσες.
Αυτές που κυνήγησα και αυτές που μου χρεώσανε.
Μια χούφτα άμμο. Να μου ζεστάνει την παλάμη.
Να μουσκέψει από την υγρασία παράνομων φιλιών
και να κολλήσει πάνω μου.
Να με κρύψει, να με εξαφανίσει.
Να κυλήσω μαζί της μέχρι τον ωκεανό.
Τις ζεστές μέρες να χαρίζομαι στον ήλιο
και τις κρύες να σιωπώ στο βυθό.

Λίγη άμμο. Τι σου ζήτησα;