Χέρι χέρι

Οι σημερινοί άνθρωποι φοβόμασε να εκτεθούμε, να ανοίξουμε την ψυχή μας σε κάποιον άλλο, γι'αυτό και οι μοναχικοί άνθρωποι όλο και πληθαίνουν.

Δεν επενδύουμε ούτε ρισκάρουμε, με το φόβο μήπως ο άλλος δεν φανεί αντάξιος των προσδοκιών μας, μήπως τελικά μας προδώσει.

Κι όταν τελικά αποφασίσουμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα και να δοκιμάσουμε, αρκεί μια ρωγμή, μια αστοχία ώστε να επιβεβαιώσουμε περίτρανα τον φόβο μας.

Πείθουμε τους εαυτούς μας πως ο άλλος ήταν τέρας, προδότης και τον καταδικάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού αποτέλεσε για εμάς την καλύτερη δικαιολογία για να γυρίσουμε ακόμη πιο άτεγκτοι στην απομόνωση μας.

Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που δεν απέκτησαν ποτέ έναν φίλο καρδιακό, έναν άνθρωπο ζωής

και όχι γιατί δεν έτυχε, μα γιατί έχουμε γαλουχηθεί να την λανθασμένη εντύπωση πως τέτοιοι άνθρωποι για να μείνουν πλάι μας πρέπει να είναι τέλειοι, τέτοιες σχέσεις για να κρατήσουν πρέπει να αγγίζουν το ιδανικό.

Κι όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Μόνο οι σχέσεις που έχουν έρθει αντιμέτωπες με εμπόδια και τα έχουν ξεπεράσει (με σημάδια, με ουλές-δεν αντιλέγω) μπορούν να διεκδικήσουν μια σημαντική θέση μέσα μας. Αυτές οι σχέσεις αποκτούν ειδικό βάρος μέσα μας.

Γιατί όλα και όλοι γύρω μας εξελίσσονται, δοκιμάζονται, αποτυγχάνουν και επιτυγχάνουν.

Το απόλυτο δεν υφίσταται. Οι ανθρώπινες σχέσεις σφυρηλατούνται μέσα από διαφωνίες, καυγάδες, λάθη και συγκρούσεις. Σφίγγουν, δυναμώνουν και εξελίσσονται.

Πόρτες που κλείνουν με το πρώτο στραβοπάτημα , δεν άνοιξαν ουσιαστικά ποτέ.

Χέρι χέρι μονάχα θα μάθουμε να αντέχουμε στους κακοτράχαλους δρόμους.

Χέρι χέρι μονάχα θα ζητήσουμε και θα δώσουμε συγχώρεση.

Χέρι χέρι θα αποδεχτούμε πως ο πόνος, τα λάθη, η πτώση και η απογοήτευση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής.

Κι όσο κι αν χτίζουμε τοίχους για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από έναν επικείμενο πόνο, τόσο θα τον βιώσουμε σε όλο του το μεγαλείο τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε πόσο μόνοι και αποκομμένοι μείναμε μέσα στο φρούριο μας.