'Ελα σήμερα από το σπίτι

Έλα σήμερα από το σπίτι να πιούμε καφέ.

Θα καθήσουμε στον κήπο.

Έλα να μιλήσουμε μόνο για όσα μας πονούν,

για όσα βαραίνουν τον αυχένα μας.

Κι ας καταλήξουμε πως υπεύθυνη είναι μόνο η υγρασία.

Θα σε περιποιηθώ.

Μπόλικη ζάχαρη, πολύ γάλα και μια κουταλιά καφέ,

να ξεγελάς τη γλύκα.

Έλα σήμερα από το σπίτι. Θα στρώσω στον κήπο.

Έφτιαξαν οι μέρες.

Ο ήλιος θα μας ζεσταίνει όσο εμείς θα ξεσκεπάζουμε

τα ανείπωτα.

Ας αφήσουμε πια τα βράδια στην ησυχία τους.

Πόση απελπισία να σηκώσουν;

Πόσες στιγμές αδυναμίας να δικαιολογήσουν;

Θα είναι μέρα, μην φοβάσαι.

Έλα να μετρήσουμε την αγάπη μας πάλι

με μέτρο τον ουρανό.

Να γελάσουμε τόσο δυνατά που να ντραπούμε.

Έλα σου λέω.

Θα μείνουμε στον κήπο.

Αρκετά μας πλάκωσε αυτό το σπίτι.

Έλα να μιλήσουμε μόνο για όσα μας ανακουφίζουν,

για όσα κάνουν το κορμί μας να ξεδιψά.

Κι ας καταλήξουμε πως υπεύθυνη είναι μόνο η κοινωνία.

Μα κάπου ανάμεσα σε όλα, πες μου, πως δεν είμαι μόνο εγώ

που μαζεύω λαβωμένους εαυτούς,

πως δεν είμαι μόνο εγώ που κρατάω απόθεμα ανάσες για τις δαιμονισμένες ώρες.

Πως δεν είμαι μόνο εγώ που ξοδεύω μερόνυχτα άσκοπα.

Κάπου ανάμεσα στα ανόητα και στα ελαφριά, πες μου,

πως κάπου κάπου κλαις για μένα.

Πως θρηνείς βαθιά για το χαμό μας.

Με κλάμα βαρύ κι απαρηγόρητο.

Και μη νοιαστείς.

Την περηφάνια σου δε θα στην κλέψω.

Τον εγωισμό σου δεν θα τον αγγίξω.

Τη μοναξιά μου θα αλαφρώσω και το δίκιο μου

θα παρηγορήσω.

Μόνο, πες μου, πως κάπου κάπου, κλαις για μένα.