Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Πατέρα

Πατέρα...
Τα χρόνια της φθοράς πέρασαν, οι νύχτες δακρύων δόθηκαν
στον αόριστο.
Τα κατάφερα. Έζησα χωρίς εσένα. Μεγάλωσα με τη συντροφιά σου.
Τα παιχνίδια μου ψιθυρίζουν φυλαγμένα κάτω από την ωριμότητά μου.
Έκλεψαν τη μυρωδιά του σπιτιού σου.
Πατέρα...
Μην κλαις. Παραπλάνησα τις ευθύνες. Δεν κινδυνεύεις.
Έκρυψα τα παράπονα και μεταμόρφωσα τις ανάγκες
σε άρματα χρυσά, άπιαστα.
Ξέφυγα από τους εφιάλτες. Έπαψα να κοιμάμαι.
Η απόσταση σε έχρισε αθάνατο.
Να χαίρεσαι.
Αγνοώ τις λεπτομέρειες.
Πώς ξυπνάς; Τι φοράς; Με τι γελάς;
Πατέρα...
Μου απένειμες τη χρυσή μετριότητα. Θύμωσα. Δεν τη δέχτηκα.
Πολέμησα εναντίον της.
Μα μόλις της χάιδεψα το χέρι, την ξεπέρασα, τη νίκησα!
Πατέρα...
Η απουσία σου χάραξε τη μορφή σου στο στήθος μου.
Σε κουβαλώ.
Σε κάθε μου ανάσα υψώνεσαι και με θωρείς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου