Παρασκευή 3 Απριλίου 2015

Καθρέφτης

Κάτι ακούγεται απόψε έξω από την πόρτα.
Σαν κλάμα , σαν κραυγή, δεν ξεχωρίζω.
Βήμα δεν κάνω. Δεν έχω χώρο για άλλα δράματα.
Κάποιος άλλος θα βρεθεί να νοιαστεί.
Μα αυτός ο οδυρμός οικείος μου ακούγεται.
Γδαρμένος, οξύς, σκληρός ήχος.
Ο χειμώνας φταίει. Προσθέτει βάρος.
Άντε να κλείσεις μάτι τώρα.
Δυο βήματα απόσταση απ'την απελπισία.
Κι όλο δυναμώνει.
Ως εδώ.
Ανοίγω την πόρτα με θυμό, έτοιμη να αποτελείωσω τον θρήνο.
Ένα παιδί.
Σε σώμα μεγάλου. Μα παιδί, στ'αλήθεια!
Δεν λυγίζω. Τις ξέρω καλά αυτές τις παγίδες.
Εμένα δε με συγκινείς μ'αυτά! Να φύγεις!
Μα δεν με κοιτά. Βλέμμα δε μου χαρίζει.
Μόνο κάθεται έξω από την πόρτα μου και κλαίει.
Κάνω να το αγγίξω μα τρομάζει και μαζεύεται.
Τι μίζερο πλάσμα, σκέφτομαι!
Λερώνει το πάτωμα με φόβο και πανικό.
Να φύγεις! Δεν σε ξέρω. Τι ζητάς εδώ;
Διστακτικά, βγάζει από την τσέπη κάτι και μου το δίνει.
Ένας καθρέφτης!
Δεν προλαβαίνω να αναρωτηθώ. Έχει εξαφανιστεί.
Στη θέση του τώρα είναι μόνο ο καθρέφτης.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου