Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Κόκκινο

Εκείνο το βράδυ πρέπει να 'ταν. Δεν θυμάμαι.
Πάνε πολλοί χειμώνες από τότε.
Άφησα αργά τα όπλα μου στο πάτωμα και
σκούπισα τα χέρια μου.
Σε άφησα να με κοιτάς έκπληκτος,
με τις γροθιές σου ακόμα σφιχτές γύρω
από τα δικά σου όπλα.
'' Δεν μπορεί να τα παρατάς! '' φώναξες.
'' Ένας καλός πολεμιστής ξέρει πότε πρέπει να κάνει ανακωχή''
,σου είπα.
Και εσύ δεν ήσουν. Αιμοδιψής και πολεμοχαρής από πάντα.
Εκείνη τη νύχτα, έκανα παύση. Τα χέρια μου κατέβηκαν και το σώμα μου
ελαφρώς χαλάρωσε.
Με φόβο κι αγωνία περίμενα την δική σου απάντηση.
Και τότε... Μου χαμογέλασες!
Δεν έβλεπα πια καμία μάχη, το χαμόγελο σου φώτισε τα πάντα.
Και έτσι παραδόθηκα.
Τρια δευτερόλεπτα. Τρία. Τόσο κράτησε.
Και μετά μπαμ.
Τώρα το γέλιο σου ήταν σαρκαστικό, τρανταχτό και μοχθηρό.
Κόκκινο ξεχύθηκε παντού. Στο δέρμα μου, στα ρούχα μου, στο πάτωμα,
στους τοίχους. Κόκκινο έντονο, παρανοϊκό, σκληρό.
Κόκκινο σαν δηλητήριο, να τρέξει, να φύγει από μέσα μου, να χαθεί.
Όλος μου ο έρωτας κόκκινο έγινε και βγήκε από μεσα μου σαν χτικιό.
Με είχες σκοτώσει. Ύπουλα, ανέντιμα.
'' Ξέρεις κάτι; Χάρισμά σου. Και οι μάχες και ο πόλεμος.

Εγώ τελείωσα.''

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου