Νομίζω ότι όλα ξεκίνησαν όταν άφησα την πόρτα ανοιχτή.
Θυμάμαι τον αέρα να παγώνει τα δάχτυλα των ποδιών μου..
Τις φωνές των περαστικών να χαράζουν το λαιμό μου..
Από περιέργεια κοίταξα… και τότε την είδα!
Μια κρυστάλλινη χορεύτρια που λίκνιζε το εύθραυστο κορμί της στο ρυθμό που της δάνειζαν οι περιπλανώμενοι αναστεναγμοί.
Και τότε θέλησα να γίνω σαν κι αυτήν! Να χορεύω στη δίνη του πάθους, να κατακτώ τα βλέμματα, να χρεώνω τα χάδια, να είμαι η επιθυμία..
Στ’ ορκίζομαι, δεν την είδα τη θηλιά. Ίσως την πέρασα για κόσμημα..
Τώρα κείτομαι εδώ, με τα ξεφτισμένα κουρέλια μου, που δεν θυμίζουν τίποτα από τη λάμψη που με τύφλωσε και καταριέμαι εκείνη τη νύχτα… που δεν έκλεισα την πόρτα.