Θα προσμένω τον ερχομό σου.
Θα φαντάζει σαν εκείνη τη μέρα που ορκίστηκες ν’ αφανίσεις τους εχθρούς
των ονείρων σου, τους αντιρρησίες των προσδοκιών σου.
Θα προσμένω τα φεγγάρια σου..
Να κολυμπήσουν δειλά πάνω στο στήθος μου, να παραπλανηθούν απ’ την ανάσα μου, να ξελογιαστούν από τα φιλιά μου.
Θα προσμένω το κούνημα από το μαντήλι σου.
Να νιώσω την ώρα της ανατολής, να δικαιώσω τα λάθη μου, να μαζέψω τ’ αστέρια μου.
Θα περιμένω να παραδοθείς.
Όπως εκείνο το δειλινό που έγειρες στον ώμο μου και άγγιξες τα σημαδεμένα μου γόνατα.
Όπως τότε που ψιθύρισες το μυστικό σου αρνούμενος την κρυψώνα σου.
Θα προσμένω τον ήχο των βημάτων σου..
Καθώς θα βαδίζεις ηττημένος πάνω στα άσπρα, φθαρμένα χαλιά των ενόχων σου.
Παρόμοια θα’ ναι η μέρα μ’ εκείνη που δίπλωνες στωικά τους φόβους σου
με έγνοια μην τσαλακωθούν, μην ξυπνήσουν τα πάθη.
Θα προσμένω τον ερχομό σου..
Κι ας σώπασαν οι καμπάνες της λογικής.