ΜΕΧΡΙ....

ΜΕΧΡΙ…

(Γυναίκα καθισμένη σε παγκάκι μιλάει στον διπλανό της)

Και εσύ εδώ;

Άγρια η νύχτα κι απόψε…Όχι, δεν καπνίζω, ευχαριστώ..

(σα να μιμείται κάποιον) «Οι κακές συνήθειες κάνουν τους κακούς ανθρώπους».

Δεν το πιστεύω! Ο άνθρωπος ορίζει τις συνήθειες…

Έβαλε ψύχρα ε; Άγρια η νύχτα κι απόψε.. Φεύγεις; Εγώ θα μείνω…

(Κάποιος άλλος κάθεται δίπλα της)

Χθες ήταν νομίζω που έκλεισαν το δρόμο. Καθόμουν εδώ και όλοι οι άλλοι απέναντι.

Κόρνες αυτοκινήτων ούρλιαζαν, φωνές εξαγριωμένων οδηγών ακούγονταν…

Κι εγώ…απέναντι…Το διαχωριστικό με ειρωνευόταν «Εσύ από ποια μεριά;;;»…..

Κι εσύ με αυτοκίνητο ε; Όχι, καταλαβαίνω.. Για ευκολότερη μετακίνηση… σώματος….

(Ο διπλανός αλλάζει πάλι)

Όχι δεν ήταν εκεί! Έψαξα παντού, δεν ήταν πουθενά! Άνοιξα παλιά τετράδια,

σφραγισμένα συρτάρια, ξεχασμένες αναμνήσεις…πουθενά!

Στις μυρωδιές έβρισκα πάντα κάτι-ανέκαθεν ήμουν έρμαιο των αισθήσεων- αλλά τώρα τίποτα….Ξεσήκωσα φωτογραφίες, μέτρησα μέρες, τίποτα….

Ναι, κοίταξα και στον καθρέφτη…Πάλι τίποτα…Άφαντη…

Θα βάλω αγγελία: «Παρακαλείται όποιος βρει την αθωότητά μου να μου την παραδώσει. Δίνεται αμοιβή.»

(Μόνη της πλέον στο παγκάκι)

Έχεις πάρει ποτέ τον εαυτό σου αγκαλιά;

Έχεις ψιθυρίσει ποτέ στ’ αυτί σου λόγια συμπόνιας;

Έχεις φτάσει ποτέ στα όρια της απελπισίας;;; Εκεί που κανένα ξημέρωμα δε χαράζει…

Έχεις βουλιάξει ποτέ μέσα στον πόνο;;; Εκεί που καμιά ψυχή δεν επιπλέει, κανένα σώμα δεν αναπνέει…

Αν όχι….δεν ξέρεις τί θα πει μοναξιά. Μοναξιά γεμάτη ανθρώπους και φωνές, την ξέρεις; Χείριστο είδος..

Γι’ αυτό φυλάξου! Πάρε για σύντροφο την άγνοια και άσε τις εξερευνήσεις!

Τα επικίνδυνα είναι για τους ανόητους, γι’ αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, για μένα…

Εσύ φυλάξου! Περπάτα σταθερά και ..προσοχή! Μην ξυπνήσεις το φονιά μέσα σου!

Είναι αδίστακτος….

Κράτα απ’ το χέρι τον εαυτό σου και κάνε βήματα μικρά, στεγνά, μακριά από το ποτάμι της αλήθειας.. Και άσε με μένα…..εγώ…βράχηκα…