Θυμάμαι το μεγάλο μπαλκόνι,
Τη μυρωδιά από το χώμα,
Τον άνεμο που ανακάτευε τα μαλλιά σου
και θύμωνες.
Θυμάμαι τα άσπρα σκαλιά,
Τις κουνιστές καρέκλες,
Τον ήχο της φωνής σου
καθώς σιγοτραγούδαγες.
Θυμάμαι ακόμα…
Δε νόσησα από την αρρώστια
Της λήθης.
Θυμάμαι γιατί τότε υπήρξα.
Μετά χάθηκα σαν τίτλος σε οθόνη που περνά
Φευγαλέα...