Με συγχωρείτε...

Με συγχωρείτε...Μπορείτε να με βοηθήσετε;
Έχασα το σπίτι μου.
Βγήκα για λίγο, ίσα να πάρω αέρα.
Δεν θυμάμαι να έλειψα πολύ.
Όταν γύρισα τα μάτια μου, δεν υπήρχε πια!
Χάθηκα, σας λέω!
Με συγχωρείτε... Ψάχνω το δρόμο για το σπίτι μου.
Τον θυμάμαι, ξέρω να σας τον περιγράψω, θα βοηθούσε αυτό;
Με περιμένουν, ξέρετε, δεν μπορώ να αργήσω άλλο.
Ήδη λείπω αρκετά.
Δεν κατάλαβα πως πέρασε ο χρόνος.
Εγώ για λίγο βγήκα, ίσα να ξεμουδιάσω.
Μα τώρα έχω χαθεί.
Και όλοι αυτοί οι δρόμοι μπροστά, κάπου πάνε, σίγουρα, μα όχι στο σπίτι μου.
Τον ξέρω τον δικό μου. Δεν μοιάζει με κανέναν.
Με συγχωρείτε, μήπως μπορείτε να με πάτε σπίτι μου;
Δε νιώθω καλά εδώ. Ο αέρας δυναμώνει και τα δέντρα μοιάζουν θυμωμένα.
Θα ήθελα να φύγω τώρα, παρακαλώ.
Θα ήθελα να γυρίσω σπίτι μου.
Φοβάμαι πως αν λείψω λίγο ακόμη, θα ξεχάσω να γυρίσω.
Θα χάσω για πάντα το δρόμο της επιστροφής.
Πρέπει να γυρίσω. Ξέρετε, με περιμένουν.
Έχω τα πράγματά μου εκεί, όλα όσα μου λένε ποια είμαι, όλα όσα με θυμίζουν.
Με συγχωρείτε, θα ήθελα ένα σπίτι.
Μήπως μπορείτε να μου βρείτε ένα;

Το καλύτερο δώρο γενεθλίων

Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήταν ένα εισιτήριο.
Χωρίς ιδιαίτερο προορισμό, χωρίς εξωτικές ονομασίες,
χωρίς επιστροφή.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήταν λίγη θάλασσα σε ένα ποτήρι.
Λίγη αλμύρα με άμμο για συνοδεία.
Δυο στιγμές απόλυτης σιωπής και παύσης των πάντων.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήταν να έρθεις, να μου πιάσεις το χέρι
και να εξαφανιστούμε.
Να με κλέψεις. Από τη βουή ,την αδίστακτη καθημερινότητα, τη θλίψη.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήταν μια βαλίτσα. Μικρή, πολύ μικρή.
Ίσα να χωράει τα χρόνια μου.
Να τα αδειάσω σε ένα νησί και να αρχίσω από την αρχή.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων θα ήμουν εγώ, ξαναγεννημένη.
Χωρίς τους ζαρωμένους γλάρους στο μέτωπο.
Γεμάτη ελπίδα, όνειρα και αθώες σκέψεις.
Το καλύτερο δώρο γενεθλίων δεν το έχω πάρει ακόμα.
Κι αυτό είναι υπόσχεση...

Χέρι χέρι

Οι σημερινοί άνθρωποι φοβόμασε να εκτεθούμε, να ανοίξουμε την ψυχή μας σε κάποιον άλλο, γι'αυτό και οι μοναχικοί άνθρωποι όλο και πληθαίνουν.

Δεν επενδύουμε ούτε ρισκάρουμε, με το φόβο μήπως ο άλλος δεν φανεί αντάξιος των προσδοκιών μας, μήπως τελικά μας προδώσει.

Κι όταν τελικά αποφασίσουμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα και να δοκιμάσουμε, αρκεί μια ρωγμή, μια αστοχία ώστε να επιβεβαιώσουμε περίτρανα τον φόβο μας.

Πείθουμε τους εαυτούς μας πως ο άλλος ήταν τέρας, προδότης και τον καταδικάζουμε χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού αποτέλεσε για εμάς την καλύτερη δικαιολογία για να γυρίσουμε ακόμη πιο άτεγκτοι στην απομόνωση μας.

Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που δεν απέκτησαν ποτέ έναν φίλο καρδιακό, έναν άνθρωπο ζωής

και όχι γιατί δεν έτυχε, μα γιατί έχουμε γαλουχηθεί να την λανθασμένη εντύπωση πως τέτοιοι άνθρωποι για να μείνουν πλάι μας πρέπει να είναι τέλειοι, τέτοιες σχέσεις για να κρατήσουν πρέπει να αγγίζουν το ιδανικό.

Κι όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Μόνο οι σχέσεις που έχουν έρθει αντιμέτωπες με εμπόδια και τα έχουν ξεπεράσει (με σημάδια, με ουλές-δεν αντιλέγω) μπορούν να διεκδικήσουν μια σημαντική θέση μέσα μας. Αυτές οι σχέσεις αποκτούν ειδικό βάρος μέσα μας.

Γιατί όλα και όλοι γύρω μας εξελίσσονται, δοκιμάζονται, αποτυγχάνουν και επιτυγχάνουν.

Το απόλυτο δεν υφίσταται. Οι ανθρώπινες σχέσεις σφυρηλατούνται μέσα από διαφωνίες, καυγάδες, λάθη και συγκρούσεις. Σφίγγουν, δυναμώνουν και εξελίσσονται.

Πόρτες που κλείνουν με το πρώτο στραβοπάτημα , δεν άνοιξαν ουσιαστικά ποτέ.

Χέρι χέρι μονάχα θα μάθουμε να αντέχουμε στους κακοτράχαλους δρόμους.

Χέρι χέρι μονάχα θα ζητήσουμε και θα δώσουμε συγχώρεση.

Χέρι χέρι θα αποδεχτούμε πως ο πόνος, τα λάθη, η πτώση και η απογοήτευση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ζωής.

Κι όσο κι αν χτίζουμε τοίχους για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από έναν επικείμενο πόνο, τόσο θα τον βιώσουμε σε όλο του το μεγαλείο τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε πόσο μόνοι και αποκομμένοι μείναμε μέσα στο φρούριο μας.

Με θυμάσαι;

Έχουμε γνωριστεί, δεν με θυμάσαι;

Είμαι εκείνο το χαμόγελο στην Πλάκα.

Είμαι εκείνη η πρώτη κομμένη ανάσα μπροστά στη θέα των ματιών σου.

Σε ξέρω από παλιά. Πριν συστηθούμε.

Είμαι οι λέξεις που κατάπινες από φόβο.

Τα βράδια που έχασες από εγωισμό.

Στ' αλήθεια, δεν σου θυμίζω κάτι;

Ίσως εκείνοι οι στίχοι στο βιβλίο σου;

Οι πρώτες νότες από το τραγούδι σου;

Έχουμε ξαναβρεθεί, επιμένω.

Είσαι το πρώτο δάκρυ της εφηβείας μου.

Εκείνο το αμήχανο αγκάλιασμα στο δρόμο.

Η πρώτη βουτιά χωρίς ανάσα.

Σε θυμάμαι.

Έχω ζήσει μαζί σου. Και χώρια σου.

Σ'έχω αγαπήσει και σ'έχω μισήσει στον ίδιο χρόνο,

σε ένα τικ του ρολογιού.

Κοίτα με καλά.

Κουβαλώ όσα τρέμεις και όσα συνάμα λαχταράς.

Μα και εσύ.

Φέρνεις μαζί σου όσα δεν άντεξα και έκρυψα. Μοιάζουμε.

Οι αντιθέσεις μας είναι απροκάλυπτα ταιριαστές.

Τώρα; Με θυμάσαι;