Αγκαλιά

Η αγκαλιά γεννήθηκε ανάμεσα σε δύο πεινασμένους που νιωσαν τον κόσμο να τελειώνει και αρπάχτηκαν σφιχτά...
Με πρωτόγονη λαχτάρα και σκοτωμένα ματια δάγκωσαν ο ένας τη σάρκα του άλλου.
Ο κόσμος πέθανε και ξαναγεννήθηκε μα αυτοί παρέμειναν αγκαλιασμένοι.
Το αίμα τους είχε μοιραστεί.
Τα άκρα τους είχαν μπερδευτεί.
Η αγκαλιά γεννήθηκε ανάμεσα σε δύο φοβισμένους που προσευχήθηκαν για ελευθερία.
Η αγκαλιά γεννήθηκε ανάμεσα σε γενναίους που πάλεψαν τον Τρόμο.
Ανάμεσα σε πονεμένους που κλαψανε κρυφά. Ανάμεσα σε ξένους που γύρεψαν πατρίδα.
Η αγκαλιά γεννήθηκε ανάμεσα σε δύο ερωτευμένους που παραδόθηκαν στο αδύνατο αμαχητί.

Ο κόσμος μας

Χθες βράδυ έχτισα με τη φαντασία μου ένα μικρό μικρό κόσμο.

Τόσο μικρό που μόνο εγώ και εσύ χωρούσαμε.

Είχε μέσα θάλασσα και ήλιο. Κρύο και βροχή.Χιόνι κι αεράκια.

Και εμείς αγαπιόμασταν πολύ. Ξυπνούσαμε με χαμόγελα και κοιμόμασταν με χάδια.

Γελούσαμε ατέλειωτα και μπλέκαμε τις αγκαλιές μας όλη την ώρα.

Είχαμε και ένα σπίτι! Όλο από σοκολάτα!

Απέξω σοκολάτα και μέσα έρωτα. Οι τοίχοι, τα έπιπλα... όλα από έρωτα!

Αθάνατο υλικό.

Σε φρόντιζα με λατρεία και συ μου φτιαχνες τα πιο γλυκά ερωτόλογα με γέμιση φιλιού.

Πριν λίγο έχτισα με τη φαντασία μου ένα μικρό μικρό κόσμο.

Και μας εξόρισα στην ευτυχία.

Στην αιωνιότητα.

Ησυχία

Δε βρίσκω ησυχία πια.

Με κατατρέχει η νύχτα, ο ψεύτικος ύπνος,

ο αυριανός τρόμος.

Έχω κι εσένα μες στο αυτί μου να μου λες

σαρκαστικά πως αυτό δεν έχει τέλος.

Στιγμή δεν στέκομαι.

Εξαντλώ το σώμα μήπως και σε γελάσω.

Μήπως και σε ξοδέψω στο χάος της μέρας.

Είναι κι αυτές οι αναθεματισμένες στιγμές

χαλάρωσης που με ταράζουν.

Πόσο τις μισώ!

Όσο κι εσένα.

Ούτε ο θεός δε μ'ακούει πια.

Μίκρυνε η λαλιά μου.

Έγινε κελάηδισμα πουλιού.

Εγώ ουρλιάζω μα ακούγονται νότες.

Εγώ φτύνω σπαραγμό μα παίζουν μελωδίες.

Δε βρίσκω ησυχία πια.

Κι έχω κι εσένα μες στο αυτί μου

να γελάς υποχθόνια

δείχνοντάς μου το γκρεμό.