Το ζακετάκι

Στην ντουλάπα μέσα , πίσω από τις πετσέτες, έχω το πλεχτό σου άσπρο ζακετάκι.
Δεν το φορώ. Μου είναι μικρό.
Σαν την αλήθεια μας.
Μυρίζει πράσινο σαπούνι. Αυτό που έβαζες στις σακούλες των ρούχων για το σκώρο.
Έτσι τα κρατούσες ζωντανά.
Σαν το μυαλό μας.
Όταν μου το 'δωσες , γέλασα. Πού να το φορέσω αυτό;
" Αυτά είναι διαχρονικά" είπες.
Σαν τις πληγές μας.
Ο πόνος θέλει εκπαίδευση, μου είπε μια φίλη.
Κ γω μόλις ξεκίνησα ζέσταμα...

Αν θες

Αν θες, θα κλείσω τα μάτια μου, δεν θα φοβηθώ, στο υπόσχομαι.
Αν θες, μπορείς να ψιθυρίσεις δυο λέξεις.
Αν θες ούτε κι αυτές. Μπορείς απλά να αναστενάξεις.
Αν θες, μπορείς να περάσεις πίσω μου και να μ'αγγίξεις ελαφρά στον ώμο.
Αν πάλι δεν θες, μπορείς να ξεχάσεις δίπλα μου λίγη απ'την μυρωδιά σου
Αν τίποτα από αυτά δεν επιτρέπεται, ζωγράφισε μου στον ουρανό μισό χαμόγελο και τ'άλλο θα το φανταστώ εγώ.
Στείλε δυο φύλλα στο μπαλκόνι μου.
Ρίξε βροχή στο χώμα.
Πώς να ησυχάσω αλλιώς τον σπαραγμό;
Την ορφάνια πώς να κοιμήσω;
Αν θες, θα κάνω πως κοιμάμαι, δεν θα σε μαρτυρήσω...