Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Tελευταίο φιλί

Εσύ; Το φαντάστηκες το τελευταίο μας φιλί;
Θα είχε σίγουρα βοριά, μα ήλιο.
Ίσα να μου χαλούσε τα μαλλιά και εσύ να ζεσταινόσουν.
Το ξέρεις άλλωστε, ποτέ καμιά συνθήκη δεν μας ευνόησε!
Θα με έσφιγγες από τη μέση πάνω σου και
εγώ θα σου χάιδευα τον αυχένα.
Ίσως θα ήταν μετά από τσακωμό ,
ίσως θα ήταν από κεινα τα φιλιά γεμάτα ένταση
και θυμό.
Θα σου δάγκωνα τα χείλη και συ θα έσπρωχνες
τη γλώσσα σου βαθιά με βία.
Ίσως πάλι να ήταν από κεινα τα άχαρα.
Τα κουρασμένα, τα τυπικά.
Για ''καληνύχτα'' ίσως ή για ένα ''τα λέμε αργότερα''.
Σίγουρα όμως δεν θα ξέραμε πως είναι το τελευταίο.
Κι αυτό θα έδινε μια τραγικότητα στη στιγμή.
Μια θλίψη.
Ίσως ένας από τους δυο να το διαισθανόταν.
Ο πιο ένοχος. Αυτός που θα σκεφτόταν τη μεγάλη έξοδο.
Ίσως πάλι να ήταν από εκείνα τα γλυκά, τα ξαφνικά, τα ενθουσιώδη!
(Αυτό θα ήταν ιδανικό!)
Ξέρεις, από κεινα που διακόπτουν τις συζητήσεις μας και
εμπνέονται από μια κίνηση, ένα χαμόγελο, μια ατάκα, μια γκριμάτσα.
Σίγουρα όμως θα ήταν δικό μας, ολόδικό μας.
Θα μύριζε λαχτάρα κι αντίο.


Εσύ; Το φαντάστηκες το τελευταίο μας φιλί;

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Δεν είναι.

Δεν είναι το ''αγάπη μου'', το ''έρωτά μου'', που σκόπιμα μου στερούσες
για να με συνετίσεις.
Δεν είναι τα άδεια χέρια σου που βολεύονταν στον ύπνο
μόνο μακριά μου,
δεν είναι καν ο συνεχής εξαντλητικός πόλεμος λέξεων.
Ούτε η αιώνια μάχη  υπέρ των εντυπώσεων για καθετί.
Βλέπεις, εγώ έμαθα πως οι εραστές δεν ανταγωνίζονται,
ούτε μάχονται για τη θέση του νικητή.
Δεν υπάρχει ''καλύτερος'' , ούτε πιο επαρκής.
Οι εραστές αγωνίζονται μόνο για το ''μαζί'',
για να κάνουν το δημιούργημά τους αιώνιο.
Μα μάχονται μαζί, πλάι πλάι, όχι απέναντι.
Όχι , λοιπόν,δεν ήταν ούτε οι τιμωρητικές σιωπές σου,
ούτε η έλλειψη χαράς σου.
Ήταν η λαχτάρα σου για μένα που κράτησε λίγο.
Μα τόσο λίγο.

Πατέρα

Πατέρα...
Τα χρόνια της φθοράς πέρασαν, οι νύχτες δακρύων δόθηκαν
στον αόριστο.
Τα κατάφερα. Έζησα χωρίς εσένα. Μεγάλωσα με τη συντροφιά σου.
Τα παιχνίδια μου ψιθυρίζουν φυλαγμένα κάτω από την ωριμότητά μου.
Έκλεψαν τη μυρωδιά του σπιτιού σου.
Πατέρα...
Μην κλαις. Παραπλάνησα τις ευθύνες. Δεν κινδυνεύεις.
Έκρυψα τα παράπονα και μεταμόρφωσα τις ανάγκες
σε άρματα χρυσά, άπιαστα.
Ξέφυγα από τους εφιάλτες. Έπαψα να κοιμάμαι.
Η απόσταση σε έχρισε αθάνατο.
Να χαίρεσαι.
Αγνοώ τις λεπτομέρειες.
Πώς ξυπνάς; Τι φοράς; Με τι γελάς;
Πατέρα...
Μου απένειμες τη χρυσή μετριότητα. Θύμωσα. Δεν τη δέχτηκα.
Πολέμησα εναντίον της.
Μα μόλις της χάιδεψα το χέρι, την ξεπέρασα, τη νίκησα!
Πατέρα...
Η απουσία σου χάραξε τη μορφή σου στο στήθος μου.
Σε κουβαλώ.
Σε κάθε μου ανάσα υψώνεσαι και με θωρείς.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Μοναξιά

Είναι εύκολο να φωνάζεις με καμάρι και εγωισμό πως είσαι ένας μοναχικός καβαλάρης.
Οτι '' έτσι είσαι και σε όποιον αρέσεις''. Να δηλώνεις με περηφάνια πως είσαι δύσκολος χαρακτήρας
και πολύπλοκος.
Όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό.
Το δύσκολο είναι να παλέψεις.
Να μπεις γενναία στο τερέν των σχέσεων-κάθε είδους-και να έρθεις αντιμέτωπος
με όλες τις σκληρές και αιχμηρές γωνίες σου.
Να μπεις στη διαδικασία να τις λειάνεις ώστε να είσαι πιο λειτουργικός στο καθημερινό
αλισβερίσι μιας σχέσης.
Να συγκρουστείς, να ταυτιστείς, να μπερδευτείς, να αδικήσεις και να αδικηθείς.
Αυτή είναι η πρόκληση!
Αυτός είναι ο αγώνας. Από τις κερκίδες ποτέ κανείς δεν κέρδισε.
Κι όταν μιλάω για νίκη, μιλώ μονάχα για τον εαυτό σου.
Για τις εμπειρίες και τις γνώσεις που θα αποκτήσεις.
Για την εξέλιξη που φέρνει το ''μαζί'' λόγω της αλληλεπίδρασης, κάτι που δεν θα ζήσεις
ποτέ ως δύσκολος , παρεξηγημένος , σκληρός και μόνος.
Η μοναξιά έχει ασφάλεια μα έχει και στασιμότητα. Τέλμα. Άγνοια.
Αν θες να σε μάθεις, να εξερευνήσεις κάθε σου πτυχή και όριο, τότε όρμα εκεί έξω.
Άσε τις ταμπέλες σου και στάσου απέναντι στον καθρέφτη σου: τα μάτια του άλλου!