Για σένα

Για σένα που με αγαπησες για αυτο ακριβώς που ήμουν,
Για σένα που πιστεψες σε αυτο που καθρεφτιζα
Για σενα που σεβαστηκες ο, τι κουβαλουσα
Για σένα που δεν μου κλείσες το δρόμο μα μου ανοιξες κι αλλους
Για σενα που αγκαλιασες τους φόβους μου
Για σενα που ακουσες τις κρυφες μου λέξεις
Για σενα που μου χαμογελασες κι ας μην ειχες καταλάβει
Για σενα που αντεξες το πολυ μου μα και το λιγο μου
Για σενα που με αφησες ελεύθερη να σε επιλεξω
Για σενα γραφω αποψε..
Για σενα που μου φωτισες τον πιο όμορφο εαυτό μου.
Κι ακόμα τον κρατώ μεσα μου.
Μου χαρισες το πιο σπουδαίο δωρο.
Σε ευχαριστώ.

Εισπνοή- εκπνοή

Το τέρας που μου ξύπνησες θα το κοιμήσω.

Δικοί μου οι ανοιχτοί λογαριασμοί.

Εσύ μονάχα μάζεψε τα λόγια σου , ξέρεις , εκείνα τα μεγάλα,

τα ενθουσιώδη, τα προκλητικά.

Δεν ταίριαξαν, δεν άντεξαν.

Σκόνη που εξαφανίστηκε στην πρώτη βαθιά εκπνοή.

Εισπνοή- εκπνοή και ξέχασα.

Ένας ανήσυχος ύπνος, μια βαριά Δευτέρα.

Το επόμενο πρωί κενό.

Άσπροι τοίχοι και άδεια μνήμη.

Ψέμματα.

Εισπνοή-εκπνοή και πίστεψα.

Δυο μάτια και ένα άρωμα.

Μερικά τραγούδια και ένα βλέμμα στο βαγόνι.

Έχω χώρο. Μην νοιάζεσαι. Τα έκρυψα ήδη.

Εισπνοή - εκπνοή και συνέχισα.

Τράβα μια τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο σου.

Με τον τρόπο σου. Εκείνον τον ανορθόδοξο. Τον αλλιώτικο.

Όπως όλα σου.

Πλησιάζω.

Χρωστάς ένα γέλιο. Μη μου το δώσεις.

Κράτα το για μια δύσκολη ώρα.

Εισπνοή- εκπνοή και έφυγα.

Εδώ

Χέρια μπλεγμένα και χείλη υγρά.

Παλμοί που μόλις αφέθηκαν στην ησυχία τους.

Ηδονή νοθευμένη με καπνό πλανιέται στον αέρα.

Και τα μάτια μας.. Αχ , αυτά τα μάτια...

Προδότες των πιο κρυφών επιθυμιών μας,

καθρέφτης των πιο ξεδιάντροπων ευχών μας.

- Να γυρίσεις. Αν δεν βρεις καλύτερα, να γυρίσεις.

- Πως να γυρίσω μάτια μου; Αφού είμαι ήδη εδώ.

Εγώ θα σου πω

Δεν θα μου πεις εσύ για τον Φόβο.

Εγώ θα σου πω.

Δεν θα μου πεις εσύ για τόλμη.

Εγώ θα σου πω.

Εσύ που σκέπασες τα πάντα με σιωπή και συνενοχή,

δεν θα μιλήσεις.

Εσύ που ξέχασες το όνομά σου και κρύφτηκες στα εύκολα,

δεν θα μιλήσεις.

Εσύ που δεν είδες τον Τρόμο να 'ρχεται πάνω σου, μονάχα αγνάντευες

μελαγχολικά τα περασμένα,

δεν θα μιλήσεις.

Εγώ θα σου πω.

Άσε τους τίτλους και τις θεωρίες. Ξέφτισαν.

Τα μάτια μου κοίτα.

Το θάρρος μου δεν το΄χεις. Ούτε που το φαντάστηκες.

Βάφτισες τους φόβους μου, ίσα για να βολευτείς και μετά

βάλθηκες να κρίνεις.

Κανέναν δεν τρέμω. Μήτε εσένα, μήτε το άγγιγμα.

Κανένα συναίσθημα δεν τρέμω, ούτε το δικό σου.

Τον εαυτό μου μονάχα φοβήθηκα. Το πολύ του.

Δικός μου λογαριασμός αυτός.

Πάρε λοιπόν τα κλισέ σου και βάλτα πλάι σου, στον καναπέ.

Εγώ έχω χέρια άγρια και πόδια ματωμένα.

Δεν θα μου πεις εσύ για Φόβο.

Ούτε που τον μέτρησες ποτέ.

Κλειδώθηκες μέσα σου και κοίταζες ζωές, σαν παρατηρητής.

Δεν θα μου πεις εσύ για ζωή.

Εγώ έζησα εκατό.

Εγώ θα σου πω.

Από την αρχή

Κοίταξε με σαν να με γνωρίζεις ξανά. Ρώτησέ με για τη ζάχαρη στον καφέ μου.
Πείραξέ με για το ψεύδισμά μου. Παίξε πάλι με τα όριά μου.
Παρατήρησε από την αρχή το πρόσωπό μου και ξαφνιάσου με τις εκφράσεις μου.
Φίλα με με τρεμάμενα χείλη, με πάθος πρωτόγνωρο. Ψάξε ξανά την αφή των χεριών μου. Εξερεύνησε το κορμί μου σαν να το κατακτάς πρώτη φορά.
Διέγραψε με από τη μνήμη σου και ερωτεύσου με από την αρχή.
Γέμισε το ψυγείο μου με στιχάκια πονηρά. Πνίξε με με δάκρυα και λέξεις θεόρατες.
Κράτα σφιχτά το σώμα μου πλάι στο δικό σου και μέθυσε από το άρωμά μου.
Θύμωσε μου σαν και πρώτα. Φώναξε και αδίκησέ με. Ζήλεψε με παράφορα
Άσε τα μάτια σου να κοκκινήσουν από οργή και καυγάδισε μαζί μου πάλι.
Φρόντισέ με σαν το καινούριο σου κατοικίδιο. Ενθουσιάσου με καθετί δικό μου σαν να 'μαι το νέο σου παιχνίδι.
Μέτρα τις νύχτες που κοιμόμαστε μαζί και παραπονέσου για το λίγο του χρόνου. Αγάπησέ με από την αρχή. Βρες άλλους λόγους. Άλλους τρόπους.
Μόνο, να χαρείς, μη σωπαίνεις. Είμαι χορτάτη από σιωπή.
Κι αυτό το άδειο βλέμμα, το πεθαμένο, σε παρακαλώ, στρέψ'το αλλού.
Είμαι αλλεργική.

Ανάποδο πλάσμα

Εγώ πάντα λέξεις θα σε κάνω

κι ας με μαλώνεις για το λίγο που μιλάω.

Προτιμώ να γεμίζεις εσύ τη σιωπή.

Τι κι αν μ'έμαθες πως ο θόρυβος κινεί την ιστορία;

Εγώ πάντα θα κλέβω ησυχία.

Τι κι αν σκούπισες και καθάρισες σχολαστικά;

Εγώ πάντα θα ψάχνω στις γωνιές για φαντάσματα.

Ανάποδο πλάσμα. Καλά με λες.

Μα μπούχτισα και με τα ίσια!

Ούτε μια στραβοτιμονιά δεν χρεώθηκα.

Ακόμα κι αν μ'έμαθες την ουσία της προσευχής,

κάθε φορά που συναντώ εκκλησία,

άλλον θεό γυρεύω...

Αν...

Αν μπορούσες να αλλάξεις τ'όνομα σου,ποιο θα διάλεγες;

Αν γινόσουν αύριο πουλί, για πού θα πέταγες;

Αν είχες μόνο μια ευχή, πού θα την ξόδευες;

Όχι.

Θα παρέμενες πιστός σε όσα ήδη σου ανήκουν.

Τίποτα δεν θα άλλαζες.Για τίποτα δεν μετανιώνεις.

Ψέμματα.

Σε έχω δει να κλαις τα βράδια.

Να σηκώνεις βουνά από τους αναστεναγμούς.

Να προσεύχεσαι στο ταβάνι.

Όλα θα τα διέλυες.

Ξανά από το μηδέν θα άρχιζες.

Αν ξυπνούσες με άδεια μνήμη, προς τα πού θα έτρεχες;

Αν σου έκαιγαν τα κεκτημένα, με τί θα δημιουργούσες;

Αν μπορούσες να ζήσεις πάλι, σε τί θα πίστευες;

Ναι.

Τίποτα δεν θα άλλαζες.

Αλήθεια είπες.

Τρέμεις στην ιδέα της επιλογής, της ελεύθερης βούλησης.

Της δεύτερης ευκαιρίας.

Έχεις δίκιο.

Χρειάστηκε πολύ θάρρος για να διαλέξεις τότε.

Χρειάστηκε πολύ ψέμα για να πειστείς πως διάλεξες σωστά.

Πού κουράγια για επαναλήψεις.

Αν όμως...

Μπα, άστο.

Είναι και αυτά τα άτιμα τα βράδια..

Άμμος

Μια αγκαλιά άμμο. Αυτό θέλω μόνο.

Δυο χέρια να ξεχειλίζουν από άμμο, να με λούσουν,

να δραπετεύσω.

Να αφήσω τα πέλματά μου να βουλιάξουν μέσα της

και να παραλύσω από την απραξία.

Να τρίψω με κάθε κόκκο της το κορμί μου.

Να γλιτώσω από την ομίχλη των ανθρώπων,

να ξεβρωμίσω από τα λασπόνερα των επιτήδειων.

Λίγη άμμο μονάχα.

Τίποτα άλλο δεν θα ζητήσω.

Τη θάλασσα τη φτιάχνω και μόνη μου.

Αρκούν οι μνήμες και τα δάκρυα που κληρονόμησα.

Όσο για τα κύματα, θα φροντίσουν οι βαριές ανάσες.

Αυτές που κυνήγησα και αυτές που μου χρεώσανε.

Μια χούφτα άμμο. Να μου ζεστάνει την παλάμη.

Να μουσκέψει από την υγρασία παράνομων φιλιών

και να κολλήσει πάνω μου.

Να με κρύψει, να με εξαφανίσει.

Να κυλήσω μαζί της μέχρι τον ωκεανό.

Τις ζεστές μέρες να χαρίζομαι στον ήλιο

και τις κρύες να σιωπώ στο βυθό.

Λίγη άμμο. Τι σου ζήτησα;

Αέρας και φωτιά

Τυχαίε αναγνώστη,

μην ψάξεις σε κλισέ παραμύθια

και δακρύβρεχτες ιστορίες.

Ένα μαύρο φόρεμα και δυο πράσινα μάτια

όλα κι όλα.

Ούτε θεοί, ούτε δαίμονες τριγύρω.

Δυο άνθρωποι μονάχα με αέρα και φωτιά.

Άγνωστε περαστικέ,

μη μείνεις στις λεπτομέρειες,

μην παρασυρθείς από τις βαρύγδουπες δηλώσεις.

Δες τον κόκκινο ουρανό πάνω από τα κεφάλια τους,

την επικίνδυνη ένταση στον αέρα πλάι τους.

Ούτε απαγορευμένα, ούτε αδιέξοδα τριγύρω.

Δυο άνθρωποι μονάχα με αέρα και φωτιά.

Περίεργε επισκέπτη,

μη γυρεύεις αρχή και τέλος.

Δεν γράφτηκαν ποτέ.

Κύκλος ατέρμονος η αγάπη τους

κι άμα μπορέσεις σπάσ'τον.

Ούτε εγκλήματα, ούτε προδοσίες τριγύρω.

Δυο άνθρωποι μονάχα με αέρα και φωτιά.

Άδειοι δρόμοι

Μιλάς για κλειστά παράθυρα, για πόρτες σκουριασμένες,

μα τους άδειους δρόμους, τους είδες;

Άνθρωποι μουγγοί και ανάπηροι περνούν κάθε μέρα το κατώφλι σου

και εσύ μιλάς για ξεραμένες γλάστρες.

Στις πλατείες μείναν μόνο χαρτιά. Χαρτιά και ιδρώτας.

Μόνα στοιχεία πλέον πως κάποτε εδώ, δόθηκε μια μάχη.

Και εσύ μιλάς για θλιμμένες Κυριακές.

Μας χόρτασαν με απομεινάρια εξουσίας , μας ξεδίψασαν με αίμα

και εσύ μιλάς ακόμα για τρύπιες κατσαρόλες.

Μπουκώσαμε με φυλαχτά και προσευχές. Χρυσά παραπετάσματα.

Και εσύ μιλάς ακόμα για θεούς και δαίμονες.

Μας λήστεψαν μέρα μεσημέρι ,με χειραψίες και υποκλίσεις.

Μας ξεγέλασαν με ακριβές ζωές. Εξαγοράσιμες.

Και εσύ μιλάς για αναγκαία ποιότητα.

Ξεχάσαμε το λόγο, τον τρόπο, το όλον.

Ανοίξαμε χέρια και πόδια στο εύκολο, το αβίαστο.

Μας πείσανε πως μας ανήκε πάντα.

Μιλάς για άπονες ψυχές, για αυτιά σφραγισμένα,

μα τους άδειους δρόμους, τους είδες;