Μια λέξη

Μια λέξη.
Ίσως μόνο ένα σημείο στίξης.
Δεν θα καταλάβει κανείς.
Μια μισή λέξη.
Μια τέλεια.  Να ξέρω μόνο εγώ πως μιλώ για σένα.
Μια κενή σελίδα με μια κουκίδα.  Αυτή που μου στέκεται στο λαιμό.
Αυτή που μου τρυπάει τα σπλάχνα.
Να ξέρω μόνο εγώ πως γράφω για σένα.
Κι όλοι θα πουν " ωραία κουκίδα!".
Και μόνο εγώ θα ξέρω πως είναι το δέρμα μου καμένο.
Σε ευχαριστώ για το πορτοκάλι σήμερα
Ήταν το πιο αναγκαίο πράγμα που μου 'δωσες ποτέ.

Το ζακετάκι

Στην ντουλάπα μέσα , πίσω από τις πετσέτες, έχω το πλεχτό σου άσπρο ζακετάκι.
Δεν το φορώ. Μου είναι μικρό.
Σαν την αλήθεια μας.
Μυρίζει πράσινο σαπούνι. Αυτό που έβαζες στις σακούλες των ρούχων για το σκώρο.
Έτσι τα κρατούσες ζωντανά.
Σαν το μυαλό μας.
Όταν μου το 'δωσες , γέλασα. Πού να το φορέσω αυτό;
" Αυτά είναι διαχρονικά" είπες.
Σαν τις πληγές μας.
Ο πόνος θέλει εκπαίδευση, μου είπε μια φίλη.
Κ γω μόλις ξεκίνησα ζέσταμα...

Αν θες

Αν θες, θα κλείσω τα μάτια μου, δεν θα φοβηθώ, στο υπόσχομαι.
Αν θες, μπορείς να ψιθυρίσεις δυο λέξεις.
Αν θες ούτε κι αυτές. Μπορείς απλά να αναστενάξεις.
Αν θες, μπορείς να περάσεις πίσω μου και να μ'αγγίξεις ελαφρά στον ώμο.
Αν πάλι δεν θες, μπορείς να ξεχάσεις δίπλα μου λίγη απ'την μυρωδιά σου
Αν τίποτα από αυτά δεν επιτρέπεται, ζωγράφισε μου στον ουρανό μισό χαμόγελο και τ'άλλο θα το φανταστώ εγώ.
Στείλε δυο φύλλα στο μπαλκόνι μου.
Ρίξε βροχή στο χώμα.
Πώς να ησυχάσω αλλιώς τον σπαραγμό;
Την ορφάνια πώς να κοιμήσω;
Αν θες, θα κάνω πως κοιμάμαι, δεν θα σε μαρτυρήσω...

Σύγχρονοι φυλακισμένοι

Ο άνθρωπος είναι τέρας ιδανικό.
Σε δύο χέρια κρατάει δέντρα και τσεκούρι.
Σε δύο μάτια φυλάει φως και σκότος.
Σε ένα σώμα δένει ζωή και θάνατο.
Σύγχρονοι φυλακισμένοι σε ανοιξιάτικους καιρούς.
Κι αν τιμωρία είναι αυτό, κι αν πλήρωμα, ποιός νοιάζεται...
Η μνήμη νοσεί και η καρδιά παίρνει ρεπό.
Μπαλκόνια ανοιχτά για ελπίδα, μόνο απελπισία μαρτυρούν.
Μέρες στενές και σιωπηλές δεν πήγαν ποτέ χαμένες.
Όσα κατείχες θα ξανάρθουν μα δεν θα επιστρέψουν και ποτέ.

Καλοκαίρι

Μ' αρέσει ο ήχος από τα μαχαιροπίρουνα στα καλοκαιρινά μπαλκόνια.
Μ'αρέσουν οι ομιλίες και ο μπερδεμένος ήχος των τηλεοράσεων.
Με γαληνεύουν οι ιστορίες των άλλων. Να τις βλέπω σχεδόν κρυφά από απέναντι, να τις ακούω σαν από ράδιο.
Μ' αρέσουν τα φώτα στις αυλές τα καλοκαίρια, οι μισάνοιχτες εξώπορτες , τα γέλια και οι φωνές από τις πλατείες.
Είναι αυτή η άγνοια με την αθωότητα συνάμα που με καθηλώνει.
Περισσότερο όμως τα λευκά φώτα στις βεράντες... Αυτό το λα μινόρε που σου φέρνουν στ'αυτιά. Αυτό μ'αρέσει.
Κι ας είναι μόνο ένα ακόμη καλοκαίρι.

Προχώρα!

Άσε τους άλλους μάτια μου να κόβουν και να χτυπούν.
Τους τυφλούς, τους άθεους , τους λειψούς μην τους φοβάσαι.
Τα εγκλήματα πάντα διαπράττονται με χαμόγελο σε σπίτια όμορφα.
Άσε τους άλλους μάτια μου να δείχνουν και να θορυβούν.
Να ουρλιάζουν για τα ξένα και να σιωπούν για τα οικεία.
Τους ακίνητους μην τους τρομάζεις. Οι ρίζες τους τρέφονται με χώμα.
Άσε τους κοιμισμένους ήσυχους, η επανάληψη τους σώζει.
Ίδιες μέρες, ίδιες ώρες, ίδια λόγια, ίδιες ιστορίες.
Εσύ , έχεις μικροσκοπικούς γίγαντες στο πλάι σου και αυτό θα σε λυτρώνει.
Εσύ είδες, εσύ άκουσες, εσύ άντεξες.
Εσύ έκανες τον πόνο θάρρος και την προδοσία δύναμη.
Για αυτό σου λέω.. προχώρα!

Το παράθυρο

Αν κοιτάξεις προσεκτικά από το παράθυρο θα το δεις. Είναι μια μικρή πόλη, όση χίλια βήματα. Με δυο χρώματα μόνο, πράσινο και γαλάζιο. Με κατοίκους μικροσκοπικούς σαν από παραμύθι.
Αν εστιάσεις το βλέμμα σου λίγο παραπάνω σίγουρα θα το δεις.
Είναι μια στάλα ορφανή. Χαμένη καιρό από την μπόρα της, μα στάλα περήφανη, αρνούμενη να αφήσει το σκοπό της.
Αν στρέψεις λίγο παραπέρα το κεφάλι σου , δε μπορεί, θα το δεις.
Είναι μια φόρα ασήκωτη, βαριά και μπερδεμένη. Στέκει ανάμεσα στα θαύματα με φρύδι σηκωμένο.
Μην φυσάς.. Μην τρέχεις.. Μην μετράς..

Βιασύνη έχουν μόνο οι αργοπορημένοι.
Και συ πάντα έφτανες νωρίς!